Fin de semana no Xurés

¡Qué outro título mellor poñer a esta fin de semana! ¿e por onde empezar o repaso? Se o ano pasado estivo ben a visita a Potes, esta tivo de todo, aventuras e anécdotas. Aquí comeza a crónica de 39 aventureiros …e un Fernando Alonso (Vila). Vaia por diante que gracias por todo.

Venres 22 de maio

Son as 16´30 h. e somos 35 animosos andareiros os que nos xuntamos diante do concello (4 máis uniranse en Entrimo desde Madrid.). Algúns levan equipaxe como para unha semana, fan ben, faralles falta.

A expedición parte ás 16´50 h., o tempo está nublado pero a partir de Abadin ábrese o sol. Anunciaran tormentas para Lugo e Ourense pero nada de nada. Facemos parada en Lugo en Via Santiago, case 1 h para descanso de todos, incluido Vila o conductor. Reanudamos a marcha ás 19 h, collemos a antiga estrada a Santiago e despois o desvio a Ourense. A viaxe é tranquila ata a sorpresa que aparece na pantalla de televisión. Resulta que Luciano tivo o bo gusto de facer unha montaxe de imaxe e son sobre as rutas do ano 2008 que recibe un aplauso de todos ó remate.

Entramos na provincia de Ourense e, ata que volvamos a Lugo, non deixaremos de ver parras cheas de vides con hortas baixo delas. Da cidade Ourense destacar a sucesión de pontes, dende a mediaval á postmoderna sobre o río Miño. Así seguimos camiño e atravesamos Celanova, onde vemos o Mosteiro dun dos pobos con máis historia de Galicia. Pouco despois, ás 21´30 h, chegamos cantando ó Hostal Barcelona, no pobo de Entrimo, o que será o noso porto base esta longa fin de semana.

Subimos ás nosas habitacións, uns nun lado e outros no outro do hostal. Reunímonos abaixo ás 22 h para ir cear. Alí únensenos 4 socios máis procedentes de Madrid, son Luis, Inmaculada, Antonio e outra Inmaculada; todos eles exemplo de amor ó deporte en naturaleza (recomendables os seus consellos e anécdotas polos Alpes, Pirineos e Picos de Europa). Ata 17 anos seguidos indo ós Alpes. Benvidos!

Dispoñémonos a probar os primeiros productos da terra. Ceamos caldo galego, carne ó forno con patacas, ensalada e de postre tarta xeada con pexego, sen faltar a auga o viño da terra (que ten boa acollida) e o café. A comida está ben e o servicio é rápido. Sacamos as primeiras fotos de convivencia na mesa e ó final da cea improvisamos unha caminata ata o centro de Entrimo. Son case as 12 da noite e a temperatura é boa. Observamos numerosos carteis de campaña electoral curiosamente suxeitos ás árbores con chinchetas. Comprobamos como creceu o pobo os últimos anos, incluso en bares. Decidímonos a entrar nun Pub, bueno, entrar e sair. Hay que ver que pouco aguante teñen algúns. Así que de volta ó Hostal.

Deitámonos pasadas a 1 da madrugada.

Sábado 23 de maio

Este será o día máis longo, algún debe ter presa que xa ás 8 a.m.anda dando portazos. Desayunamos ás 9, café e tostadas…e andando. Ás 9´30 h saímos en bus hacia a ruta. Está nublado e volven as dudas da meteorología. Cruzamos a ponte sobre o río Limia e tras unha pequena subida chegamos ó pobo de Padrendo, lugar de saida da ruta pola Serra.. Imos coñecer o Parque Natural da Baixa Limia, a Serra do Xurés.

A ruta que imos facer ten saida e fin en Padrendo. Son 7 km en sentido circular: Padrendo - Torneiros - Padrendo. Ainda que indican que dura 5 h, realmente faise en 3 h.

Unha señora moi amable danos unha orientación e arrincamos. Son as 9´55h. De inicio imos por un camiño e ó pouco metemos xa nun frondoso sendeiro entre carballos, pinos, acebos, abetos e alcornoques, co chan cuberto de follas secas. A pendiente faise mayor e ó carón corre un riachuelo. Atopamos 2 muíños coas moas restauradas ainda que non funcionan, son os Muíños de Freixeiro; tamén vemos varios cabazos. Entendemos porque esta é unha zona de valor arqueológico, etnográfico e histórico. Imos subindo sempre a carón dun regato que pon son á marcha.

A medida que seguimos subindo vai desaparecendo a vegetación e amplianse as vistas sobre o val. Facemos unha parada de reagrupamento a carón dunha pista e seguimos xa sobre monte raso.

Chegamos a unha zona de chan conocida como Chan de Ventoselo, ós pes da Serra de Sta Eufemia. Aquí disfrutamos das vistas e do roquedo granítico da Serra, cunha cota de 1.107 m. Alí vemos numerosas e grandes rochas, conocidas como "bolos" ou "piedras caballeras" ; a natureza sempre impresionándonos.

O que non vemos é fauna, noutros tempos había osos e a cabra do Xurés, que desapareceron a causa do home, como non, pero a cabra estase intentando repoblar. Xa hai censadas 30 unidades.

Ó final do ascenso cruzamos a Corga de Costegaza, desde onde se contempla toda a panorámica da Serra do Xurés. Desde a cima vemos como o ceo comeza a ennegrecerse, "creo que aguantará" (anunciaron tormenta).

Empezamos a baixada hacia Torneiros, algo perigosa, pola pendente e pola gravilla. A paisaxe cambia de monte baixo a formacións rocosas. O ceo vaise nublando máis. Vemos unha pequena cascada en Corga de Toucedo, xa de novo entre alcornoques e robles.

Podemos ver os primeiros cultivos, feitos en pequenas terrazas nas laderas da montaña, máis conocidos como "socalcos".

Cando chegamos ó pobo de Torneiros de Riocaldo desátase a tormenta sobre nós. Afortunadamente podemos gardarnos na aira dunha casa gracias á amabilidade dos veciños. Pouco a pouco van chegando os demais. Alí danos tempo a cantar ó ritmo da batuta do presi e tras 45m de espera vendo como non amainaba a tormenta, decidimos seguir.

A maioría diríxese ó encontro do bus e só 2 continúan a ruta, atopándose baixo unha persistente tormenta, con tronos sobre as nosas cabezas a cada minuto e no medio dun frondoso monte con carballos e pinos ó primeiro e de monte baixo ó final. Subidas e baixadas constantes e moitos desvios ¡fascinante! E sempre, durante toda a ruta, acompañados polo canturreo de riachuelos, procedentes das choivas e do desxeo, que van indo parar ó rio Limia e ós embalses de Salas e Lindoso.

En Padrendo atopamos uns 20 cabazos típicos feitos en granito e que aparecen nas fotos. Chegamos á meta…empapados.

Son as 13´20 h. Cambiámonos a roupa mollada e tiramos hacia Portugal.

Cruzamos a fronteira mentres a tormenta segue durante case a hora que nos leva chegar ata Ponte da Barca. Hai que quitarlle unha hora ó reloxio. As vistas ó longo do rio Limia (Lima en portugués) son preciosas, aquí tamén as parras son habituais. O apetito é importante, entre polo esforzo feito e pola gana de probalo " bacallau portuxés " no Rte Varanda do Lima.

Chegamos a Ponte da Barca. Entramos no restaurante sen tardar e sentámonos en mesas de 4 e 6 platos. O local é coqueto, a decoración bonita, cos típicos panos atados ás columnas. Nos pratos espéranos os entrantes, incluidos chourizos da zona ; despois chega a sopa, un pouco espesa e perfecta para entrar en calor trala molladura. Entón chega o ansiado bacalao á portuguesa, coa súa salsa. ¡Pero que bo está! Hai quen repite, ata dúas veces. E todo regado cun viño tinto que fai as delicias incluso dos non vinícolas. Ata o pan está bo. O servicio bo e rápido. Tras 2 horas a comida remata cun doce postre e saímos a facela foto de grupo xunto á ponte medieval de Ponte da Barca, que debe ter gran caudal en época de choiva.

Con bo tempo saimos hacia Braga. A paisaxe é igual, parras e plantacións, con casas ben coidadas. Aquí tamén hai moita propaganda sobre as eleccións europeas do 7 de xuño. Vemos carteis que avisan da prevención do lume debido ós danos que causou os últimos anos no pais.

A viaxe é pola estrada nacional, non é moi rápida pero permítenos ver varios pobos. O máis bonito quizais o de Vila Verde, cunha igrexa preciosa. Algúns non a ven porque van durmindo a sesta ¿ será polo viño ? non creo, será polo cansancio da ruta.

O sol loce forte cando chegamos a Braga, vemos como creceu a cidade nos últimos anos de forma correcta. Subimos o monte do Bom Jesús pola longa e prolongada pendente de sempre. Chegamos ó alto ás 18´30 h, visitamos a igrexa que domina a cidade e tomamos fotos de ambas. Algúns conocen o lugar e dan explicacións ós demáis. Comendo helados voltamos ó bus e baixamos ata a escalinata do Bom Jesús. ¡Impresionante a construcción! Recomendable visitar o lugar unha vez na vida. Baixamos a escalinata dominada por numerosas imaxes religiosas e por fontes en cada recodo.

Chegamos abaixo e, tras unha pequena espera, subimos ó bus camiño do Hostal, son as 20´30 h. Xusto nese intre empeza a chover. A viaxe agora é por autopista, temos menos vistas pero ganamos en velocidade. A anécdota foi o adiantamento que nos fixo un turismo pola dereita na autopista, tendo máis que decir eles. Vai ser verdade a fama do conductor portugués. O que quedou claro é que fan soar a bocina con demasiada facilidade. En Ourense e Portugal abundan as protecciós metálicas para motoristas nas curvas. Ogallá aprendesen en Galicia.

A choiva faise máis e máis intensa a medida que chegamos a Galicia tornándose en tormenta ó chegar á altura do rio Limia. Os raios cruzan o ceo, para gusto duns e susto doutros. Algún ve como un raio se mete no rio.

Cando cruzamos a fronteira a Galicia soan aplausos. Segue chovendo.

Chegamos ó Hostal ás 22 h. e, para a nosa sorpresa, atopámonos cun apagón no pobo de Entrimo, que tamén afecta ó hostal. Así que a esperar na entrada. É sábado e a atención céntrase na liga. Como temos varios asturianos a bordo sintonizamos a radio para ver qué pasa co Sporting de Gijón. Hai moita emoción, gol do Gijón, do Osasuna, do At. Madrid… ó final, o Sporting depende de si mismo para salvarse na casa a semana que ven. ¡Sorte!

Segue o apagón, outros huéspedes cean á luz das velas no comedor ¿tocaranos tamen? Así é, son as 12 da noite e entramos no comedor. A imaxe é evocadora, a mesa posta e as velas acesas, o ambiente non pode ser máis familiar, incluso romántico. Promete.

Non tardamos en botarnos sobre a pasta con carne que nos agarda nas bandexas. A algún cóstalle atinar co bocado, sálvase que a luz volve…vaise…volve. Uns piden que apaguen a luz, pero vai ser que non. Damos boa conta tamén da merluza á romana con patacas, da ensalada e da piña de postre. Despois algúns van ver os goles da xornada e outros a retarse no billar, pero a mayoría adicáronse a repasar, acompañados dun bo café, as anécdotas dun día longo, extraño e emocionante que xa rematou.

Preto das 2 da mañá. vamos indo á cama. Outro día espera, será o último.

Domingo 24 de maio

Son as 8 a.m. e pouco a pouco vamos baixando a desayunar. Espéranos o balneario. Volvemos a tomar tostadas e café pero fáltanos a fruta. Collemos o autobús ás 9´30 h hacia Portela do Home para facela ruta da Via romana. Trátase dun trazado restaurado da antiga ruta romana que unía as cidades de Astorga, Braga e Ourense, e que incluso tiña conexión coas terras lucenses. Esta via romana tiña 7 metros de ancho pero agora apenas 2 metros.

Empezamos a ruta ás 10 h, ó inicio é algo pendiente sobre chan de pedra, pero despois chega a unha pista chá moi fácil, que nos levará ata o balneario en pouco máis dunha hora. No camiño atopamos un muíño, coa súa moa, xunto ó río e tamén unhas termas que están sendo restauradas, que dan idea do uso aproveitado séculos atrás.

Son as 11´15 h e chegamos ó balneario de Lobios, lugar do que saen numerosas rutas de senderismo. Entramos no balneario, xa conocido por alguns compañeiros. Entramos 25 persoas e o resto vanse andando ata o pobo (a 6 km) e van de tapas. Bueno, un vaise de ruta improvisada e atopa un tesouro de cereixas. Dos que entramos no balneario, 10 collemos un " bono salud " que inclúe piscina, baño hidromasaje e masaxe.

Empezamos o relax na piscina, alí atopamos, por primeira vez en 40 anos, en amplia superficie de auga a Antonio, toda unha experiencia, está orgulloso e nós del. Recomendable todo, empezando pola piscina e sen falar do masaxe de espalda uns e de perna outros ou do baño termal.

Tras 2 horas no balneario saímos. Hai que volver, así será.

Ás 2 da tarde subimos ó bus para ir comer no hostal. Volve a chover. Chegamos ó hostal e están poñendo a proba en Mónaco da Fórmula 1 con Fernando Alonso. Outra vez vai atrás (7º), al menos non ganará Hamilton.

Comeza ás 14´30 h a última comida no hostal. O menú son: entrantes, ensaladilla rusa, filete con patacas e ensalada, de postre haubo flan caseiro. Hai que decir que o mellor do hostal foi a comida, servicio rápido e tranquilidade. O único malo foi a zona de recepción-bar, sempre con ambiente cargado ó ser zona común de paso e tamén bar co conseguinte tabaco.

Facemos as maletas e baixamos ó bus. Despedímonos do persoal e tamén dos 4 socios de Madrid que se van en coche á capital. Saímos para Foz ás 16´20 h. O ambiente é tranquilo, a aventura xa rematou ¿seguro? Ainda agarda unha sorpresa.

Pasamos por Celanova e outros pobos, pero xusto saindo de Parderrubias (si si, este é o nome dun pobo) levamos un susto.

Son as 17´08 h, oese un estoupido, que asusta a uns e desperta a outros (so un seguiu durmindo), estamos no medio dunha curva a dereitas e o bus vaise de cú á esquerda e despois a dereita. Tranquilos, Vila o chofer xa ten o control do vehículo. Aparcamos no arcén pero estamos entre 2 curvas, pode ser perigoso. Alí comprobamos que pincharon as 2 rodas traseiras esquerdas. Tras comprobar que non se pode arranxar e as chamadas feitas, decídese que nos transporte outro bus a Foz. A diligencia de Vila, Ana e Florencio merece un aplauso.

Ás 18´04 h subimos a outro bus, pero sin moitas das maletas, pois a Garda de Tráfico non permite recollelas. Así, cun pouco de nerviosismo reemprendémola viaxe. Alí quedan Vila e Florencio para esperar o servicio de arranxo do bus.

A volta faise rápida e cómoda, está nublado e non chove. Voltamos pola mesma estrada da ida. Son moitos os que quedan dormidos, a viaxe foi amplia en emocións.

Facemos un descanso ás 19´20 h. no Picato, na entrada a Lugo, o tempo é frio. Parada rápida e seguir. No resto da viaxe a Foz vemos as cores alegres da primavera que dan cor a un dia nublado, posiblemente sexa a mellor época do ano, ata os toxos floridos son fermosos.

Despois dunha fin de semana longa, chegamos a Foz ás 21´00 h. Collémolas maletas e despedímonos…ata dentro de 2 horas, pois ás 23 h. chega o outro bus coas maletas.

Por certo, ó día seguinte de voltar, o Parque do Xurés e do Geres son declarados pola UNESCO reservas da biosfera, a 5ª de Galicia ata o de agora.

Como todalas saidas sigan sendo así, poderemos facer unha adaptación televisiva ou cinematográfica. Agora tocan os encontros da Pontenova, Navia e Burela.

Descansade rapaces, que quedan moitas aventuras por diante.

¡ HAI AQUELA MASAXE EN LOBIOS !

David Val Pena