Ruta do Camiño Real de Ferreira a Mondoñedo

Con un autobús abarrotado de sendeiristas dispostos a pasar un bo día de domingo, saímos de Foz, con dirección a Ferreira, onde nos esperan os nosos compañeiros de camiño da Asociación "Paso Miúdo" e "Camiño Norte".

Uff!! Qué batallón!!, non sei nin cantos somos, creo que ninguén o sabe, pero o importante é que todos estamos unidos por un mesmo lema, que é o de compartir camiño; e que mellor momento para fomentar amizade, intercambiar experiencias, vivencias, proxectos... e quen sabe, quizás no futuro os lazos sexan fortes.

Case con puntualidade botamos andar dende a Casa de Cultura do pobo de Ferreira, collemos unha pista que nos vai levar ata Ponte do Frenazo, non sen antes escoitar algún que outro comentario, pois a verdade é que está todo bastante enlamado e hai quen vai estreando os deportivos, já, já... menudo comezo!! seguro lle quedan moitos camiños máis, así que se vaia habituando.

Pasamos a Ponte e xa vemos o Castelo de Pardo de Cela; deixámolo á nosa dereita e facemos un pequeno reagrupamento, pois as subidas fannos camiñar máis despacio e vamonos distanciando. Nestes intres aproveitamos para degustar as rosquillas de Julita, as galletas de Vidal, que pena!! hoxe Lidia non está con nós, senón seguro que tamén tocaba o delicioso chocolate con améndoa que leva sempre.

Aquí chegan os rezagados, coa cara sorrinte pero xa me gastan a broma de turno, o meu amigo Antonio dime: "si esta é media-alta, como será a alta". "Uhi! isto aínda era a media, agora empezamos a alta" -lle sigue a broma Luciano.

Seguimos o camiño, sempre en lixeiro ascenso, e na seguinte paradiña, xa todos veñen coa chaqueta na man e comentando a calor que fai, a verdade é que o día non pode ser mellor, non luce o sol pero está un fermoso día, moi bo para camiñar.

Chegamos a unha casa abandonada; abandonada? Iso foi o que pensamos, pero para sorpresa de todos alí estaba unha familia a que case todos empezaron a saudar, claro, como que son veciños nosos, que pasan alí os domingos. Por certo tiñan a lareira acesa, mágoa que non avisáramos -di a dona- pois teríamos unha empanada. Unha? Non lle chega a nada señora -lle di José- detrás ven un rexemento deles defamados.

Si, a pregunta agora é canto tarda para xantar ,que teñen moita fame. Aproveito para facer unha foto de Benito, David e Tino. "Sen barriga (di David) porque xa di meu pai, que máis que andar, dedicámonos a comer.

Seguimos o noso sendeiro e chegamos a unhas enormes rochas, e nunha delas hai unha Cruz, que representa a morte de unha veciña do Valadouro que foi asasinada cando ía para Mondoñedo.

Quen me chama? É José ("Cachas"para todos) que me trae algo na man. Que bicho é este? Tremendo achégome a el porque me temo o peor, é que si vos confeso algo, algún bicharraco prodúceme pavor. Para miña sorpresa é unha ra,"que non escape, unha foto", pero alá vai, dando un gran salto escapa. "Collela, collela". Todos intentando cazar a ra. Por fin, agora si, xa está plasmada nunha foto e de recordo no albúm dos Sendeiros.

Outra subida, nun pequeno repeito ven un tronco e alí se sentan: José, Julita, Mª José, Silvano, David, Toñi e Javier. Que pena non estean todos, xa faciamos a foto de grupo, porque o final vamos ir sen ela. Canto falta? esa é a pregunta. Aínda queda arredor dunha hora e media, así que hai que seguir.

E, así, pasiño a pasiño os que vamos en cabeza chegamos o final, pero.. .recibo unha noticia de José Luís, faltan dúas persoas, Eva e Aida, que non cunda o pánico, a través do teléfono conseguimos localizalas, non pasa nada, un despiste nun cruce, elas mesmas chegan as casas de Coubeira e dende aquí vanse o restaurante, ou sexa, que despois de todo chegan antes ca nós.

Con un pequeno retraso chegamos o Montero, debemos estar todos famélicos porque cando chego xa están todos sentados á mesa, iso si, comentando as anécdotas do día entre bocado e bocado .Para rematar o presi propón un brindis por tódalas mulleres, hoxe é o día da Muller Traballadora, e xa sen más emprendemos o regreso a casa.

Ei!!deso nada, de aquí non nos vamos sen quitar a foto de grupo, así que abordamos o xardín pero non nos vamos sen ela, so faltaría non ter o recordo do día adicado o socio. Agora si, xa podemos irnos, anda, pero eu pensei ían moi cansos despois da camiñada, pero parece que non, aínda queren que os deixe o bus no Recreo, non che digo, o vindeiro día faremos a ruta un pouco máis longa.

Nada más benqueridos amigos e compañeiros, o meu maior desexo é que sigamos unidos neste sendeiro da vida e que no seu percorrido vaiamos fomentando unhos lazos de amizade e compañeirismo que iluminen o noso camiño.

Moitas grazas, unha aperta desta guía, que con erros e acertos, sempre intenta que cheguemos a bo porto.

Ana