Cabo Fisterra

A singularidade de Fisterra xorde das moitas lendas que envolven a estas terras, nas que se entrelazan temas relixiosos, marítimos e elementos pétreos. Entre elas destacan a do Ara Solis, Ermida de San Guillermo, Orca Vella, Pedras Santas, Santo Cristo de Fisterra e a Cidade de Dugium entre outras. Grazas á memoria da xente deste lugar, estas lenda seguen vivas, cautivando, xunto ás marabillosas vistas que Fisterra posúe, a todo aquel que se asoma a visita á Fin do Mundo.

Percorrido: O percorrido e a unión de varias zoas da bisbarra de Fisterra dando a volta a todo o seu entorno.

Crónica

As sete da maña, estaba o autobús cos motores quentes para emprender unha nova ruta de sendeirismo. O grupo nestas datas baixa un pouco, non sei si polas festas do verán ou que hai máis gañas de ir a praia. Con todo isto o grupo o formamos 27 Sendeiros con gañas de natureza.

O día amaneceu cun ceo cheo de estrelas, que facía presaxiar un bo día para camiñar, achegándonos á Terra Cha, vimos moitos bancos de névoa no medio do val, verdadeiramente preciosos. Facemos a primeira paradiña en Guitiriz, para estirar as pernas e de paso tomar uns cafés, Despois duns vinte minutos de novo ao autobus para seguir adentrándonos por terras Galegas pola autoestrada que nos leva ó carón de Carballo. Seguimos disfrutando da paisaxe, e chamábanos a atención de non ver ningún punto de monte queimado ata agora, a verdade que quedamos un pouco sorprendidos despois da grande cantidade de lume que as noticias días atrás nos daban. Así pouco a pouco íamonos achegando a Corcubión pobo pequeno, pero moi bonito, que forma unha bela ría con o non menos fermoso pobo de Cee , e entre eles unha bela praia. Xa faltaba pouco par achegarnos a Sardiñeiro nucleo de casas donde comeza a ruta.

Son as dez e media e con pouca equipaxe comezamos a camiñata por entre as casa do pobo deixando ás nosas espaldas unha pequena praia, por esta zona xa se podía ver algun que outro monte queimado, aínda cheiraba a fume, verdadeiramente unha pena, deixamos o pobo e adentrámonos nun gran pinar completamente queimado a dereita e a esquerda, ¡ NON HAI DEREITO !, cruzamos o pinar ata chegar a estrada para cruzar a praia Langosteira, desde este alto é impresionante a beleza desta praia, a sua area e branca e casi salvaxe, ten unha lonxitude alomenos de catro quilómetros formando unha preciosa bahia. O tempo era moi bo, cun ceo despexado e sol radiante. Sigue o camiño polo paseo da praia que nos levará ao pobo de Fisterra.

Fisterra e un pobo, tipico mariñeiro algo en costa ao pe do mar e cun porto pequeno pero bonito cunha esplanada ampla, chea de restaurantes con boas terrazas. , Facemos un pequeno descanso no porto e de novo o camiño ata o Cabo. Xa eran as doce e media cando partimos para facer os tres quilómetros que faltaban aínda para o remate da ruta. Este tramo era en subida suave merecia a pena andar para disfrutar da inmensidade do Atlántico e a beleza do cabo Fisterra. Tino sube coma unha bala, ¿será porque deixou de fumar, ou polas suas novas zapatillas de diseño?

Desde esta punta da terra " Finnis Terrae ", tí podes dar rienda suelta a tua imaxinación, ver tanto mar e impresionante, a ría que se contempla unha maravilla, son moitos os recordos e placas que se poden ollar ao carón das suas pedras, o gaiteiro tocando unha " Muñeira" ao mesmo pe do acantilado, en fin a visita e o esforzo mereceu a pena. Despois da visita ao cabo Fisterra, voltamos no autobus ao Pobo para xantar. Eran as dous e media e a fame non perdoa, achegámonos a un dos restaurantes do Porto e na terraza dun deles xantamos ben cunha gran armonia dentro do grupo, no que se fixo algunha que outra broma, ¿eran boas as racions, eh ?, . Entre conto e conto vai pasando o tempo e ás catro e media partimos de novo ó autobús para encarar oo retorno as nosas casas. Seguimos a ruta ao revés ata chegar de novo a Guitiriz e facer unha paradiña, voltamos a estrada e sin novedade chegamos a Foz as oito e dez, sin novedade. A ruta ao Cabo Fisterra pódese decir que foi moi bonita e de facil andar.

Unha aperta

José Luis