Ruta con Asociación de Discapacitados Virxe do Carme de Foz

Os Sendeiros de Foz xa tíñamos na mente de facer algún día unha xuntanza coa Asociación de Discapacitados " Virxe do Carme" de Foz. Despois de varias reunións e buscar algún apoio quedamos citados para o día 31 de maio para facer a ruta " Senda do Oso en Asturias.

Ás oito e media estábamos todo o grupo esperando o bus que nos levaría a eses fermosos paraxes que de seguro íamos a disfrutar. Os pícaros e máis os seus pais xunto con nos, si queres estabamos un pouco emocionados pola nova aventura que nos estaba agardando. A mañá non tiña gañas de espertar co sol, as nubes aparecían de cando en cando, e facíanos temer que ía aparecer a choiva. Moi pronto xa empezaron a oír ás primeiras músicas que Ovi, Suso, Javier traían no seus CD. Fixemos unha parada no restaurante Lupa en Cudillero para repoñer forzas, e de novo a estrada a carón da senda.

Ás dez e media chegamos, xa tíñamos a choiva encima que no parou en todo o traxecto, algúns pillamos unha boa molladura pero merecía a pena vendo como ían disfrutando estes pícaros que en todo momento daban mostras de agradecemento polo que estaban vendo. Pero eles querían ollar as osas Paca e Tola e o seu novo acompañante o oso Furado, traído de Cabárceno, Cantabria, para procrear a raza, xa que nestes momentos hai uns 100 osos soamente.

Pouco a pouco vamos facendo o camiño uns adiante outros máis atrás ata chegar ao recinto onde se atopan os famosos osos. No perdían ni un minuto para poder ollar os movementos, o comer, os saltos dos plantígrados, aunque a choiva seguía anegándonos, todos puidemos disfrutar destes animais que fan as delicias a quen os visitan. Xa no reloxo marcaba a unha e media e había fame, achegámonos a area recreativa de Villanueva e no restaurante, por certo xente encantadora, sacamos o noso xantar: Tortillas, filetes empanados, empanadas, ensaladas, postres, bebidas, formando un grupo entorno a mesa verdadeiramente enriquecedor, a mi como a os demais compañeiros dos Sendeiros Zamora, Sonia, Nelle sentímonos agradecidos por poder colaborar deste momento tan distendido, cheo de nobreza, de inocencia, en fin non teño calificativos para este colectivo que para outros quixera eu que houbera esta gran harmonía que eles teñen.

Comezamos os primeiras cántigas entonadas por o tenor Rubén ¡que ben canta! Acompañado por Suso, Marcos, Candia, Ovi, Juan, Fran, Julián, Javier e todos nós, foron unhas mexicanadas, e non faltou o Miudiño. Os flaxes das dixitais non paraban de facer fotografías durante todo o xantar.

Queremos darvos as grazas por permitirnos acompañarvos neste día que como xa dixen antes foi para nós un relaxante e unha forma de entender os problemas que este colectivo ten, pero con un pouco de voluntade poden estar integrados na nosa sociedade que se dice "normal".

Con eles apréndemos o significado de a solaridade, do sacrificio, das atención de uns para outros, compartir o que teñen, da súa música. QUEREMOSVOS.

Unha vez repostos os estómagos subimos ao bus para visitar en Proaza o museo do Oso, un recinto ben coidado e unha chica moi amable nos foi explicando as lendas e fotografías que no museo teñen. Despois votáronnos un vídeo sobre a vida dos Osos e o seu entorno moi bonito.

Ás cinco dimos por rematada a visita e de volta ao bus para regresar a Foz. Nada máis deixar a Senda do Oso ao paso pola localidade de Trubia xa en todo o camiño non caeu unha soa gota de auga, hai que ter mala sorte, pero que lle vamos a facer, o senderismo non entende de climatoloxía, soamente sabe da natureza e de fermosos paraxes.

Ás sete da tarde chegamos a Foz, un pouco cansos, pero si, coa felicidade de saber que este colectivo disfrutou dun día de SENDEIRISMO na nosa compaña.

Ata a próxima

José Luis.