CRÓNICA
Saímos as 8 da
mañán en esta penúltima etapa de
este ano, para mín a segunda
saída desde que formo parte de
este grupo en donde tan ben e
cómoda me fan sentir. Senteime
con
Lidia y xa empezamos o día
botándonos unhas risas cos
chistes que Pepe o conductor do
autobus nos puxo na viaxe; logo
a volta fixémola cantando ao
ritmo de
"karaokiño".
Chegamos a
Salcedo sobre as 10 da mañán
e lucía un día espléndido.
Durante o recorrido de casi 10
kilómetros non foi necesario
paraguas nin roupa para a agua;
de todas maneiras todos ibamos
ben equipados para que no hubera
as molladuras da etapa anterior.
Desde que comenzámos a ruta
hasta ó fin, contamos ca
compañía de un
pastor alemán que se uneu o
grupo como un miembro mais ( e
que como dixen antes ó grupo ten
algo que engancha y estase moi a
gusto).
 |
 |
 |
 |
Nada mais sair de
Salcedo collemos un desvio a
izquierda por un sendeiro que
descendía entre unha rica e
densa vexetacion:
castaños,
abedules, laureles,
robles,
alcornoques,
madroños.... O camiño era
como un
alfombra de follas de castaño,
erizos y esto sumado a
humedade do suelo y a que era
costa abaixo provocou algun
resbalón y algunha caída coma a
de Isabel (que estrenaba
botas), pero que afortunadamente
sin ninguha importancia.
A camiñata permitia disfrutar de
unha paixase fermosísima entre
montañas y vexetación con unha
variedade de colores
impresionante. Asi que gracias a
xenerosidade da naturaleza,
aproveitamonos do seus recursos:
castañas,
musgo,
madroños ( ¡que ricos! era a
primerira vez que os comía, e
gracias a
Luciano porque
os maduriños eu non chegaba).
Finalizado o sendeiro chegamos a
unha pista de terra donde
fixemos unha paradiña para comer
algo. Collemos a dereita para
retornar a
Salcedo pasando por o
Souto de Paramedela. A
distancia que separa estos dous
sitios e de uns 4 kilometros y
ainda que era todo subida se
facian comodamente. No camiño
vimos unha
alvariza, esas
constuccións circulares que
no seu interior estan al
colmenas para estar salguardadas
dos osos. Un pouco máis arriba
hay un
mirador que mostra un
excelente
panorámica do valle y das
montañas que constituyen a
entrada a fermosa
Serra do Caurel. ¡Que gozada
ver o
colorido dos árboles en Otoño!.
 |
 |
 |
 |
A 13,30 xa
estábamos de volta en
Salcedo, alí estaba o dono
do can que estuvera toda a mañan
desesperado buscando por él.
Comemos na casa rural
A Salanova un rico
caldo de berzas, pito da
casa , flan é café. Logo
Marisa tuvo a boa ideaa de
pedir un chupito y o xeneroso do
dono empezou a servir licores de
herbas de varios colores, ó
verde según el tiña propiedades
afrodisíacas (que din os que ó
probaron?).
Despois de unha sobremesa entre
charlas e risa subimos ao bus
para dirixirnos a
Vilachá, un pueblo que conta
con unhas
adegas milenarias. Alí
estaba esperando Puri que nos
amosou utensilios que utilizaban
para recoller a uva. A
continuación levounos a súa
adega moi ben preparada, donde
nos ofreceu unha
desgustación de viños e
licores. Y todos contentos
regresamos al autobus rumbo a
Foz despois de haber
disfrutado de un bo día, de unha
boa paixase y en unha boa
compañia. Hasta a próxima y non
olvidedes que:
A SONRISA E A ALEGRIA E O
MELLOR MEDICAMENTO QUE EXISTE
SIN RECETA MÉDICA (y además
e gratis) , un bico,