Crónica
Outro ano máis
Os Sendeiros de Foz
participamos no encontró de
senderistas que con bo acerto
organizan os nosos amig@s da
A Pontenova.
Esta vez o número da nosa
organización foi menos numeroso
que outras veces, pero o ánimo
era o mesmo que sempre. O viaxe
en autobús o compartimos cos
amig@s da
Pasada das Cabras, una boa
compañía. Ás 8 da mañá e co bo
tempo partimos rumbo a histórica
"Terra
de Miranda", camiño e paso
cara ao mar de
Ribadeo e
Asturias, solar de fidalgas
estirpes.
No centro social agardábanos os
organizadores para facernos
entrega do avituallamento:
mochila, auga, unhas
chocolatinas e golosinas, que
repartimos entre os compoñentes
do grupo. Na espera do comezo da
marcha, falamos cos amigos de
outros lugares: Meira,
A Fonsagrada, etc….que e o
máis emotivo, para o meu
entender, coñocer xente nestas
xuntanzas,ademáis de disfrutar
da natureza.
Ah! Se me esquencía mencionar a
Carmen Lage a nova socia
de As Pontes que fixo con
nos a primeira ruta. Creo que
merece a pena coñocerla.
Ao redor das 10 da mañá partimos
a encarar a ruta, Os
Sendeiros decidimos facer a
da Mina, a o se comezo a
subida e curta pero cun desnivel
bastante pronunciado, que e
necesario encher os pulmóns para
afrontarlla. Unha vez vencido o
gran escollo de subida o
sendeiro vai chao, ao arón da
mina temos que rectar con cordas
para achegarnos a o lugar da
Mina.
As
minas de Vilaoudriz xorden
cando a Sociedade Comanditaria
"Sucesores de J. B. Rochet e Cía"
de Bilbao, adquire un conxunto
de minas de ferro fosfórico.
Hoxe en día perviven os cinco
fornos de calcinación de
Vilaoudriz (A Pontenova), que
permanecen así como un símbolo
do que foi a mina e de máis de
sesenta anos de traballo. A
Pontenova, que naceu coa mina,
conserva agora os seus fornos, e
con eles unha parte importante
da súa memoria, unha parte
importante da súa historia.
Despois desta pequena
introdución seguimos o camiño
ata chegar a o túnel, que foi
paso do tren que levaba o
mineral a o cargadeiro de
Ribadeo. O túnel ten máis o
menos uns 200 m. de lonxitude,
bo estado de conservación.
Así pouco a pouco pasamos ao
lado dunhas ruinas dun forno moi
preto das piscinas e canchas
deportivas na estrada que temos
que pasar para cruzar un pouco
máis adiante o río Eo para
seguir a segunda parte da ruta.
 |
 |
 |
 |
 |
De cando en cando facemos unha
paradiña, para levar algúns dos
alimentos que levamos, e pasiño
a pasiño chegamos a un recuncho
fermoso onde os haxa. Unha
vexetación inmensa, un rego que
abastecía de auga a un antigo
muiño, un lugar para meditar.
Máis ao fondo atopámonos cunha
xigante fervenza a súa auga cae
con forza ao mesmo tempo forma o
regato que vai pola ladeira
abaixo.
Aquí temos que apretar os
machos, para subir o agreste
camiño que culmina nunha pista
que danos un gran respiro ao
corpo enteiro. ¡¡Unha verdadeira
aventura!!.
Dende o alto do camiño que nos
vai levando vemos fermosas
vistas do val de A Pontenova ao
mesmo tempo que o seu núcleo de
poboación: Os fornos, Casa do
concello, as instalacións
deportivas, polígono industrial,
etc…. Entre fala e fala cando
nos quisemos dar conta unha
pista cunha pendente forte costa
abaixo chegamos ao pobo. A estas
horas, ás 12,30h da mañá o sol
apretaba moito e, con esa
disculpa no primeiro bar que
encontramos, uns cantos foimos
sen ningunha dúbida a votar
unhas cañas sentadiños na
terraza.
Despois do descanso partimos
polas rúas do pobo camiño do
punto de partida, non sen antes
facer outra paradiña no “bar da
Esquina” do noso amigo focense
Felucho que sempre nos recibe
coas máns abertas. “ Coma chora
por Foz”. E xa cerca das 2 da
tarde chegamos para de seguido
xantar o que a organización tiña
preparado : bolo preñao, bolo de
liscos, requeixón de Taramundi,
auga e que ¿máis queres
Baldomero?. Uns cantos contos,
uns cafés, e ás 4 da tarde
xuntámonos Os Sendeiros e máis
os da Pasada das Cabras
contentos, felices e cansos cara
a casa.
Eran Ás 5 da tarde cando
chegamos a Foz.
A organización fixo ao remate da
concentración de senderismo, un
sorteo de regalos, ao nos
compañeiro VIDAL tocolle un fin
de semana nunha casa rural de A
Pontenova.¡¡Vaia sorte!!.
Noraboa.
Se queredes vémonos o domingo,
en Navia.