Álbum de Fotos

Percorrido: Saída da parroquia de San Adrián (Ortigueira), collemos o camiño que nos leva a San Andrés, e de seguido chegamos ao lugar do Casón para visitar as ruínas do castelo (torre de vixianza sobre a ría) na serra da Capelada. De seguido chegamos ó chan da Armada ate chegar ó cruceiro de Teixidelo onde se atopa o amilladoiro máis grande do camiño. Dende aquí comeza unha pequena costa que nos leva ó Santuario. Chegamos a San Andrés de Teixido, unha pequena aldea, onde se atopa a capela coas reliquias do Santo de gran devoción en Galicia, e unha fonte milagreira. A San Andrés de Teixido vai de morto o que non foi de vivo.

Crónica

Con o ánimo de sempre partimos de Foz 32 sendeiros para pasar o día por terras das Rías Altas. Notóuse a falla de David, que o temos lesionado, que se mellore para que poida voltar pronto ao grupo.

Como non podía ser de outra forma dende un tempo atrás, o ceo tíñamolo cheo de nubes negras que facía presiaxar un andareiro con choiva. Os máis optimistas con a boca pequena dixemos que hoxe non ía chover. Facía moito calor e vento do vendabal.

Á hora prevista partimos na dirección de Ortigueira, non sin antes coller ós andareiros de Fazouro; pasamos por Burela, Xove, Viveiro, e chegando a Vicedo comezan as primeiras gotas de choiva, que xa no nos deixa ate a chegada a San Andrés de Teixido.

A San Adrián, parroquia de Ortigueira, chegamos as 10 da mañan; baixamos de autobús con chubasqueiros postos, pois a mañán non estaba para bromas. Fomos a unha taberna a tomar o café de costume, e ao mesmo tempo ollar si paraba un pouco a auga que caía. Non podía facerse máis a espera, e con un bon augaceiro emprendemos a marcha as 10,45 h. A esquerda da taberna collemos por unha pista un pouco empinada que nos vai adentrando polo medio dun eucaliptal ¡segue a choiva!, a ruta non é dificil; ten unhas pendentes suaves e chaos, pasamos pola parroquia de Biduido, íamos anegados de auga por todolos costados. Seguimos a camiñata e comezan a verse vacas e cabalos soltos pacendo libres pola campiña; o camiño vai cruzando uns prados e de seguido atopámonos cunha estrada que nos leva a beira do Cruceiro de Teixidelo, onde se atopa o amilladoiro mais grande do camiño. Neste lugar tan alto notábase moito máis o vento, merece a pena unha paradiña para o disfrute do belo paisaxe. Dende eiquí vamos en costa abaixo, e sin choiva. Ainda faltaba un kilómetro para chegar a San Andrés de Teixido.

Chegamos ó Santuario as 01:15 h. con un sol e vento que facía pensar que cambiaramos a outro país. Como xa temos a lección ben aprendida todos os sendeiros trocamos a roupa por outra seca e limpa, para algúns como min, foi moi boa a enseñanza da última ruta por terras de Muxía.

Con roupa limpa fumos a pasear pola pequena aldea de San Andrés de Teixido, e como dí o dito A San Andrés de Teixido vai de morto o que non foi de vivo, uns a tomar un viño, outros a mercar unhas roscas milagreiras, beber uns grolos na fonte dos tres canos, visita a igrexa, ollar os postos de souvenirs; o paseo foi ate as duas da tarde.

Xuntamonos na área recreativa que teñen a carón do mar, o resgardo do aire, a verdade que o marco e incomparable. Fúmonos sentando nas mesas de granito, e entre bocado e bocado e un trago de viño de cando en cando, vamos dando conta das empanadas, chourizos, xamón, tortilla que uns e outros levábamos. Entre contos e algunha que outra anécdota foi pasando o tempo ate que as 03:30 da tarde decidimos emprender o regreso, pero esta vez xa en autobús.

Tomamos a dirección da serra da Capelada e visitar o Mirador da Herbeira a 620 m. de altitude; son impresionantes as vistas que temos dende esta lugar a tanta altura, espectaculares acantilados, vento con unha velocidade asombrosa, en fin para recordar sempre. De novo tomamos a estrada ate Cariño, pobo mariñeiro moi bonito que forma xunto con Ortigueira a ría do mesmo nome. Dende aquí vamos a Cabo Ortegal e visitamos o Faro dos Aguillóns a 120 m de altitude e con unhas vistas da ría dende outra perspectiva da anterior. A tarde seguía soleada e con boa temperatura.

Seguimos a ruta entre cantarín e cantarín, con que nos foi deleitando Cabrera, felicidades polo seu bo humor, achegámonos a tomar un café a Bares. Pobo mariñeiro, coqueto, cunha praia preciosa, un verdadeiro remanso de paz. No medio da ría atópase a Illa Coelleira donde aínda se pode ver unha garita vixía noutros tempos.

Tomamos o café, paseamos pola ribeira, polas ruas estreitas, pola praia, todo elo moi relaxante. De novo tomamos o bus e saimos a estrada xeral, pasando polo concello de Mañón, donde se encontra o pobo de O Barqueiro a esquerda e a ría do mesmo nome, de gran beleza; pasamos ó lado da antiga ponte de ferro, proxecto do arquitecto Eiffel, na actualidade estase a restaurar, merece a pena o seu coidado. Así vamos facendo o camiño e pouco a pouco fúmonos acercando a Foz. Eran as 8 da tarde cando chegamos diante da casa do Concello.

Os sendeiros de Foz pensamos que foi un bó día, e mereceu a pena mollarse para despóis disfrutar da gran beleza que temos no noso entorno. Día de terra e mar.

Até a próxima.

José Luis.