Triacastela Sarria (Camiño Francés)

O roteiro que estaba programado para o día de hoxe era á Ferrería de Bois, en As Nogais (Lugo), pero cando foi inspeccionalo o grupo que habitualmente fai esa importante labor encontrouse coa desagradable sorpresa de que o sendeiro estaba abandonado e impracticable. Así que, con moi bo tino, a directiva de Os Sendeiros decidiu que fixeramos un roteiro distinto e optou por unha etapa do Camiño Francés de Santiago: Triacastela - Sarria.

Así foi como o grupo de 32 sendeiristas nos dispuxemos a ser peregrins por un día. Faltaron algúns dos habituais pero, en troques, viñeron os nosos socios que nos acompañan cada verán e algún outro que quixo disfrutar con nos de un día de sendeirismo.

Chuviscaba cando saímos de Foz as oito da mañá, algo que ultimamente e habitual nas nosas marchas. En Triacastela estaba un pouquiño o ceo estaba un pouquiño máis claro, pero caeron unhas pingas cando íamos comezar o percorrido ás dez e cuarto da mañá. Así que non quedou mais remedio que petrecharse con os chuvasqueiros e paraugas. Saímos en dirección Samos camiñando un treito pola estrada xeral, ate que cruzamos a dereita para incorporarnos a un camiño que se adentraba a través de labradíos, aldeas, e fragas de carballos, castiñeiros, abedules e abundantes frutales. Ao mesmo tempo parou de chover, o que axudou a que disfrutaramos de tan exuberante beleza.

Así vamos camiñando á vez que charlando, do tempo, da sardiñada do día anterior en Marzán; algún que outro chiste e ate algún e algunha votaron un cantarín. Íamos pasando por aldeas e grupos de casas sen ningún letreiro que nos indicase o seu nome. Tan só algunha, como Freituxe estaba identificada. O mesmo ocorría coas diversas ermidas que atopamos no camiño.

Chamaba a atención a abundancia e diversidade de frutales: moitas maceiras, ameixeiras, pexegueiros, noceiras, castiñeiros, e ate vimos membrillos. Apañamos claudias dunha árbore á beira do camiño. Estaban moi doces e ata enchemos os petos. Antes de baixar á vila de Samos chegamos a un mirador dende o que se podía ver o Mosteiro de Samos. Quedamos abraiados con esta primeira vista de tan grandioso monumento.

Unha vez na vila, aproveitamos para aprovisionarnos de víveres, tomar uns chanqueiros e por suposto visitar o mosteiro. O monxe que fixo de guía explicou amplamente a historia deste lugar, as súas características e curiosidades. Vale a pena a visita a esta marabilla que temos en Galicia, e que forma parte do amplísimo patrimonio artístico, cultural e histórico de esta España nosa.

Despois da visita emprendemos a marcha cara a Sarria, cando xa eran as dúas da tarde. Algúns tiñamos mais fame que gañas de camiñar, pero somos moi disciplinados e seguimos as directrices dos responsables do grupo. Camiñamos outro treito pola beira da carretera ata que collemos unha pista a dereita que nos volveu a adentrar na bucólica paisaxe desta terra que rezuma verdor. As tres da tarde chegamos a un prado á beira dun río con boas árbores que proporcionaban sombra. Alí nos acomodamos para xantar, tal como si estivéramos na xira ós Loureiros.

Despois de unha media hora de parada reempredemos a marcha e empezamos a sentir o cansazo. Non sei que ten, pero despois de comer apetece mais unha sesta que camiñar. Pero hai que seguir adiante, e así o fixemos ate que as cinco da tarde chegamos a un albergue privado chamado Paloma e Leña. Unha marabilla de albergue. Alí tomamos café, refrescos e tombámonos a bartola dispostos a non dar un paso mais ¡Que veña o autobús buscarnos! Pero non valeron de nada estas queixas, chegou o Presidente e púxonos a todos firmes. ¡Veña que quedan dous kilómetros! ¡Avante para Sarria! E demos avante ate chegar a Sarria as seis da tarde.

Eu xa prefería pousar a lingua antes que os pes de rebentado que ía. Luís, o chofer do autobús, escarallábase á risa o vernos chegar porque algún estabamos ben escadrilados. Despois de cambiar as camisetas e os calcetíns e tomar unhas cañas, cafés ou refrescos saímos cara a Foz. O volante, Luís e meténdolle présa, Ana. Os demais abroncando a Ana: Non apures a chofer, que xa se apura el solo. E así entre risas esquecemos o cansazo e escomenzaron os cantos. Foi unha viaxe de volta abondosa en cantos, de todos os estilos: cantos de excursión, boleros, dos anos sesenta, dos oitenta , modernos, de Manolo Escobar, flamenco...

E así chegamos con ben a Foz cando eran as 8 da tarde despois de disfrutar e haber sido pelegríns por un día.

David Méndez.