Andareiro 12

Dende Foz pola carretera da Coruña, N-634, ate Trubia, tomar a AS-228. Despóis de cruzar o río Trubia pola ponte da Esgarrada, na área recreativa de Tuñón ate o Entrago.

A Senda dedicada ós plantigrados Paca e Tola, os máis famosos da fauna española. Ten a sua orixe no pasado mineiro do val do Trubia. No ano 1862 foi proxectada unha vía férrea que permitira sacar o mineral dende os altos fornos de Quirós ate a fábrica de ferro de Trubia. Algunsanos máis tarde, a vía férrea ampliou un ramal que comunicara con as minas de Entrago. Un século despóis a vía férrea caía no abandono. O tramo de 33 km que vai dende Entrago a Tuñón foi recuperada para o turismo e, despoxada de raís, foi coberta de cemento para establecer sobre ela a famosa Senda del Oso. A ruta é moi fácil. Abundan as pontes que permiten varios cambios de orilla e sobor de todo un bon número de tunel de pequena lonxitude. Existen varias áreas de descanso, en Tuñon, e Villanueva entre outras.

Visitas: Posibilidade de ver a parexa de osos no seu medio natural. En Proaza existe a parada obligada na casa do Oso ( exposicións e información de grande interese.

Crónica

As 8 da mañán partimos de Foz, con o ceo cheo de nubes, un grupo de 37 persoas con gañas de disfrutar o domingo por terras de Asturias. En Ribadeo xa estaba esperándonos Teresa con empanadas e bolos preñaos que lle habíamos encargado para xantar ó medio día.

Seguimos o camiño sin facer paradas, pasando polas poboacións de Cudillero, Avilés ate Oviedo donde collemos en dirección a Trubia para chegar ao comezo da ruta en Entrago (Teverga). Comentar que na entrada de Oviedo caeu un forte chubasco que nos fixo pensar o peor. Chegamos a Entrago, comezo da ruta, as 10,45 h, e alí mesmo nunha taberna tomamos uns cafés para coller ánimos e emprender a marcha.

As 11 h en punto, posamos todo o grupo para os fotógrafos que temos para facer a foto de rigor que en todalas rutas facemos. E con a misma emprendemos a Senda del Oso.

Esta senda está adicada ós plantígrados Paca e Tola máis famosos da fauna española. Ten a sua orixe no pasado mineiro do val do Trubia. No ano 1862 foi proxectada unha vía férrea para permitir sacar o mineral dende os altos fornos de Quirós ate a fábrica de ferro de Trubia. O tramo de 22 km vai de Entrago a Tuñón. Foi recuperada para o turismo e ten varias áreas de descanso, destacando as de Villanueva e Tuñón entre outras.

Con as mochilas ó lombo emprendemos a marcha, e á cabeza coma sempre a nosa guía Ana, controlando a todo o resto do grupo detrás dela, e pechando a comitiva Zamora, Tano, Fiallega, Benito e José Luís.

O percorrido vai nunha suave baixada e con bó piso, rodeados de castiñeiros, por certo cheos de castañas e incluso moitas tiradas no chan.

Levábamos o río Trubia todo o camiño de compañeiro, máis unhas zoas de prados moi ben coidados, limpos e con árbores frutales en moitos deles. Algunha mazá comimos e estaban boas. A senda ía transcorrendo sen problema ningún. No km. 11 cruzamos a estrada por unha ponte de ferro e, adentrándonos en varios túneles escavados nas montañas deste belo paisaxe.

Seguimos camiñando ate chegar a Proaza, poboación onde se atopa o museo adicado ó Oso. Neste momento xa levábamos uns 15 km. O grupo de cola íamos un pouco rezágados, e atopamonos con Pablo que se encontraba cunha lesión nos pés porque lle mancaban as botas. A verdade é que non iba ben.

Pouco a pouco todo o grupo o fumos animando, xa faltaba pouco para chegar a Villanueva, lugar onde íamos a parar para xantar. Pasamos ó lado donde se podía ver a famosa parella de osos, pero por máis que o intentamos, nese momento non saíron ó noso encontro. Nos comentaron que tiñan unhas horas para poder velos, cando baixaban na busca de comida, sobor das 12,30 h e as 05,30 da tarde.

Pensamos que sería mellor xantar primeiro na área de descanso. Xa eran as 3 da tarde e había fame no grupo. Sin máis compartimos as empanadas de bonito e carne, bolos preñaos, queixo, xamón e viño, bebida tal vez un pouco escasa. Para a sobremesa degustamos un bó licor de 7 herbas, xentileza de Aurita que o trouxo de Cataluña. Benito para fastidiar a Aurita decía que ó licor non valía nin para limpar as brochas.

Despóis do merecido descanso e amena sobremesa, emprendemos de novo a marcha cando eran máis das tres e media da tarde, xa que aínda nos quedaban por percorrer uns 4 km para chegar ó remate da senda en Tuñón. Antes pasamos polo pobo de San Adriano que segundo unha faladora anciana, díxonos que se levaban moi mal cos veciños de Proaza, pois querían todo o protagonismo dos famosos osos somentes para eles.

No final da senda estaba esperándonos o autobús para voltar a visitar a parella de osas Petra e Tola, que saían a xantar de novo as cinco e media. Mentras uns foron velas, outros decidimos qudarnos nunha taberna e seguir con o noso descanso. Os nenos voltaron tolos de contentos, e cheos de ledicia; por fin contemplaran as osas no seu hábitat, xantando unha boa merenda a base de mazás.

A volta a Foz fixémola pola estra N-634 rumbo a vila de Grado, para pasar pola Cabruñana, pendente que primeiro súbese para baixala ate chegar a Cornellana, no cruce tomar a estrada que nos levará a Pravia na dirección a Soto del Barco, onde collemos a N-632 para xá deixala en Foz.

Nesta viaxe non houbo parada no camiño, parece que estábamos un pouco cansos e tíñamos gañas de chegar as nosas casas. Cando chegamos a Foz eran as nove da noite, e creo que dende as sete da mañán que levábamos levantados o cansanzo facíase notar nas nosas caras.

Decir que a Senda del Oso é unha ruta que se adapta a todas as idades e a varias modalidades: a pé, bicicleta e incluso a cabalo, pero faise un pouco rutinaria por ser todo o percorrido moi parecido.

Os Sendeiros pasamos outro bon día de compañeirismo no entorno da natureza