Andareiro 6

A Fonsagrada está ubicada no extremo centro-oriental da provincia de Lugo, formando un conxunto montañoso que constitue unha fronteira natural con Asturias.

Comeza a ruta na cima das Pedras Apañadas, entrada en Galiza do Camiño Primitivo de Santiago dende Asturias, e que alcanza unha altura de 1203 m. sobor do nivel do mar. Pódense contemplar as panorámicas máis sobrecolledoras; desde este punto dominanse horizontes ilimitados con fermosos vales do lucense concello de Nogueira de Muñiz e do asturiano Santa Eulalia dos Oscos. Segue a ruta ao porto do Acebo (1024 m) en contínuo descenso pasamos polas aldeas Cabreira, A Follabal, Fonfría, Barbeitos, Silvela e Paradanova; en todas elas pódese contemplar unha mostra da típica construcción das aldeas da zona. Así vamos chegando á capital do concello, A Fonsagrada.

Ana e Nelly a semana antes

Crónica

As oito en punto tomamos a saída de Foz un grupo de 42 Sendeiros á aventura por terras da Fonsagrada. O día amenceo con bó tempo e podíase ver certo nervosismo entre os novos andantes. Partimos en dirección a Vegadeo para subir á Garganta e no alto tomar a carretera que pasa por Santa Eulalia de Oscos, terra donde naceu o insigne Marqués de Sargadelos, D. Raimunde Ibañez, para coller a dirección a Fonsagrada.

Antes de chegar á vila collemos a C-630 para chegar a O Acebo, donde deixamos o autobús e con as mochilas ao lombo comezamos a marcha cara ó alto das Pedras Apañadas (1204 m). No alto contemplase uns bonitos paraxes, pondéndose divisar os concellos de Nogueira de Muñiz e Santa Eulalia de Oscos.

No cume tiñamos coma testigos a uns 12 eólicos maxestuosos que impresiona estar preto deles, con o seu xirar das aspas e o ruído que fan. Comeza o descenso e podíase ver aínda nas ladeiras os restos da neve dos días anteriores. Pouco a pouco vámonos adentrando na senda que nos leva en contínuo descenso entre unha variedade de árbores e vexetación. A ruta ten pouco atractivo turístico e, por algunha zona, ate ceto abandono en canto a limpeza e sinalización.

Mª José, Pili e Mari

Alfredo, Mª José, Pili

Grupo Os Sendeiros

Ao paso por un grupo de vivendas, no medio do camiño había esterco tirado que fedía bastante. Segue a ruta en chao e, a uns dous kilómetros do final, atopamos unha forte pendente que o grupo non recibiu con moito agrado pois xa tíñamos como dazasete km nas pernas e non estaban para grandes esforzos.

Pasamos por unha ponte de madeira e no último tramo da subida podíase ollar un regato sen tapar con augas residuais das casas colindantes, deixando un fedor insoportable.

As duas e media da tarde chegamos a Fonsagrada. Despóis de andar dende as dez da mañán, a verdade é que todos os compoñentes do grupo estabamos un pouco cansos. Rápidamente fomonos cambiar a camiseta no autobús, e lavar un pouco a cara, e como o estómago non perdoa, achegámonos ó restaurante "Os Chaos" donde nos estaba esperando un suculento "Cocido da Montaña Luguesa".

Entorno a unha mesa alargada sentámonos os 42 sendeiros e, entre algunha risa e comentario, fumos pouco a pouco degustando os exquisitos manxares: botelo, cachola, lacón, chourizos, todo elo acompañado duns ben cocidos grelos e regado con viño a esgalla. De verdade daba gusto ollar a mesa chea dos productos do porco, sin cortar, todas as pezas enteiras, e aqueles grelos con aquel refrito de allos e pimentón que sabían coma manteiga.

Antonio e David

Grupo Os Sendeiros

Despóis de dar boa conta ta comida e disfrutar dunha longa sobremesa emprendemos a marcha camiño do Museo da Vila. Non e moi grande, pero e recomendable visitalo pora variedade de cousas curiosas que se poden ver nel. Por exemplo, "A morte innecesaria", que representa a un soldado morto na II guerra mundial metido nunha caixa e coberto de sal, que impresiona nada mais velo; e obra dun artista local. Tamén hai áperos do medio rurarl, pinturas, ferramentas dos antigos carpinteiros e de mecánicos, e un sinfin de cousas de outras épocas; incluso hai unha aula de escola dos anos 50, a que non lle falta ningún detalle : a bola do mundo, o crucifixo, a foto de Franco, a percha para colgar os mandilós, os pupitres cos seus tinteiros para mollar o plumín... en unha palabra, tiña todo o que se podía atopar nunha aula en aqueles tempos. Os que os vivimos, fixonos recordar con nostalxia.

Despóis da interesante visita e baixo unha boa chuvia que nos estaba esperando, subimos todos os sendeiros ó autobús para emprender o regreso. A máis de un empezáballe a lingua a ter sede e facer efecto o cocido no estómago, pero para iso xa tiñamos pensado facer unha paradiña no camiño e tomar algun refresco que nos poidara aliviar a pesadez que levabamos nos nosos corpos. A viaxe de regreso ía facéndose ben e ó chegar a Castropol paramos como media hora, e a verdade é que nos fixo moi ben, ainda que case acabamos con as existencias de líquido que tiñan no bar.

De volta ó bus emprendemos a ruta hacia Foz, chegando sen novedade sobor das sete da tarde.