Crónica
Nesta ocasión
imos percorrer un treito da
denominada senda verde da auga
en Aviles. Partiremos da igrexa
de Molleda e remataremos en
Carcedo uns 18Km despois. Senda
doada de camiñar, cun firme
regular composto na súa maioría
de zaorra, outra parte esta
asfaltada e outros treitos son
por camiños de montes.
Esta ruta recibe este nome, por
discorrer na súa maioría
paralela a canle que trae auga a
antiga Ensaiádeas e a Avilés.
Parte do rio Marcea a uns 30Km,
e atravesa vales mediante longos
acuedutos, e montañas con longos
túneles de mais de 5Km. Foi a
obra de enxeñería hidráulica
mais importante de metade do
século pasado, e rematouse en 32
meses.
Comezamos a camiñata as 10 da
maña, nun día precioso para
camiñar, boa temperatura e ceo
anubrado. Dende o alto dos
outeiros puídemos ollar na
lejania, a factoría de Arcelor,
Aviles e o seu porto, Salinas e
tódalas aldeas que nesta parte
de Asturias cobren estes vales,
sentimos sobre as nosas cabezas
o ruído dos avións aterrando no
aeroporto cércano, parecía que
os podiamos coller cas mans.
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
No camiño fomos atravesando
numerosas aldeas, nas que
puídemos ollar as construcións
típicas asturianas. Reparamos en
como estaban pintados os
lavadoiros comunitarios, tiñan
todas as cores do arco da vella.
E así pasiño a pasiño, falando
os cos outros, facendo algunha
foto de recordo, xa percorremos
2/3 da ruta de hoxe, o que nos
achega a Pillarno, onde
repoñeremos forzas para poder
continuar. Dende este punto
encaramos o treito final de hoxe,
no atravesamos acuedutos longos
e fermosos, que nos facilitaran
outro punto de vista destes
vales que atravesan.
Bueno xa chega a hora de xantar,
as tripas roxen pedindo
alimento. Recolleunos o bus na
gasolineira de Carcedo, para
achegarnos o Alto do Praviano
que é o lugar elixido para
xantar.
Unha vez degustadas as viandas,
collemos de novo o autobús, que
nos levara ata Arnao, lugar onde
se atopa o museo da mina. Dannos
unha explicación do alí exposto,
para a continuación descender o
interior da mina que se atopa
debaixo, no percorrido polas
galerías da mina, entibadas con
ladrillo, fannos ver como sería
a vida dos mineiros desta
explotación no século dezanove.
Esta é a primeira mina de carbón
de España, está documentada a
petición de permiso do século
dezaseis, de mans dun frade,
pero non é ata o século dezanove
cando de mans dos belgas
explotase de forma mais
intensiva, pechando a comezos do
século vinte.
Xa a tardiña comezamos o camiño
de regreso a casa.
Alvaro.