Crónica

Nesta ocasión imos percorrer un treito da denominada senda verde da auga en Aviles. Partiremos da igrexa de Molleda e remataremos en Carcedo uns 18Km despois. Senda doada de camiñar, cun firme regular composto na súa maioría de zaorra, outra parte esta asfaltada e outros treitos son por camiños de montes.

Esta ruta recibe este nome, por discorrer na súa maioría paralela a canle que trae auga a antiga Ensaiádeas e a Avilés. Parte do rio Marcea a uns 30Km, e atravesa vales mediante longos acuedutos, e montañas con longos túneles de mais de 5Km. Foi a obra de enxeñería hidráulica mais importante de metade do século pasado, e rematouse en 32 meses.

Comezamos a camiñata as 10 da maña, nun día precioso para camiñar, boa temperatura e ceo anubrado. Dende o alto dos outeiros puídemos ollar na lejania, a factoría de Arcelor, Aviles e o seu porto, Salinas e tódalas aldeas que nesta parte de Asturias cobren estes vales, sentimos sobre as nosas cabezas o ruído dos avións aterrando no aeroporto cércano, parecía que os podiamos coller cas mans.

No camiño fomos atravesando numerosas aldeas, nas que puídemos ollar as construcións típicas asturianas. Reparamos en como estaban pintados os lavadoiros comunitarios, tiñan todas as cores do arco da vella.
E así pasiño a pasiño, falando os cos outros, facendo algunha foto de recordo, xa percorremos 2/3 da ruta de hoxe, o que nos achega a Pillarno, onde repoñeremos forzas para poder continuar. Dende este punto encaramos o treito final de hoxe, no atravesamos acuedutos longos e fermosos, que nos facilitaran outro punto de vista destes vales que atravesan.

Bueno xa chega a hora de xantar, as tripas roxen pedindo alimento. Recolleunos o bus na gasolineira de Carcedo, para achegarnos o Alto do Praviano que é o lugar elixido para xantar.

Unha vez degustadas as viandas, collemos de novo o autobús, que nos levara ata Arnao, lugar onde se atopa o museo da mina. Dannos unha explicación do alí exposto, para a continuación descender o interior da mina que se atopa debaixo, no percorrido polas galerías da mina, entibadas con ladrillo, fannos ver como sería a vida dos mineiros desta explotación no século dezanove. Esta é a primeira mina de carbón de España, está documentada a petición de permiso do século dezaseis, de mans dun frade, pero non é ata o século dezanove cando de mans dos belgas explotase de forma mais intensiva, pechando a comezos do século vinte.

Xa a tardiña comezamos o camiño de regreso a casa.

Alvaro.