Crónica
O domingo 22
de xullo, fixen por primeira vez
unha ruta de sendeirismo co
grupo os Sendeiros de Foz. Xa
hai tempo que tiñas ganas de
facelo, pois aínda que camiño
case que a diario, non sabía
como me iría nunha destas rutas.
Mais como o destino me apetecía
,decidinme e fun.
Saímos de Foz cedo, ás 7,30 da
maña, xa que ben facía falta o
tempo para chegar ao punto de
comezo da marcha. A viaxe
comezou atravesando a Terra Chá
e dirixíndonos a Sarria onde
fixemos unha parada nun bar de
estrada. Logo, arredor das 11,30
chegamos a Parada do Sil, xa na
provincia de Ourense, despois de
atravesar unha estrada chea de
curvas que anunciaba que
baixabamos para a ribeira do
río. Alí mercamos o pan , que o
os organizadores xa tiñan
encargado nunha panadaría, e
tamén
bicas, madalenas e
empanadas. O recendo do pan
quentiño e o tempo que pasara xa
dende o almorzo fixo que nos
entrasen as ganas de comer.
Dende alí, sobre as 12 da mañá,
iniciamos a ruta: uns 7 Km que
nos ían permitir ver os
canóns dende arriba,
asomarse a varios miradoiros e
apreciar a altitude dos
acantilados graníticos, que como
verdadeiras obras de arte a
natureza esculpe con formas
variadas. O primeiro miradoiro
ao que nos asomamos foi o
chamado “Balcóns de Madrid”, un
miradoiro de vertixe que permite
desde o primeiro momento
comprender a magnitude “
arquitectónica” desta paisaxe
natural. Non sería este o único
xa que desde ambas as ribeiras,
no norte na provincia de Lugo e
no sur na de Ourense aparecen
moitos outros ,que despois
volvemos apreciar desde o
catamarán. O camiño seguía
por un sendeiro máis estreito
que en zig zag nos foi levando
polo medio dun bosque, frondoso
, variado e moi exuberante. Esta
vexetación débese ao microclima
que hai nesta ribeira, con
matices mediterráneas e máis
resgardado das borrascas
atlánticas. Esta suavidade fai
que xunto con castiñeiros
floreadísimos (como eu nunca
antes vira), houbese tamén
érbedos,
sobreiras, loureiros e
moitas herbas aromáticas, como
romeiro, lavanda etc.
 |
 |
 |
 |
A ruta levounos ata o
convento de Santa Cristina.
Esta é outra das características
desta zona: a presenza numerosa
de restos de antigos cenobios,
ata 12 mosteiros chegou a ter a
que coñecemos como “Ribeira
Sacra”, a maioría “Beneditinos”.
Eses monxes réxense polo ”ora et
labora” e sen dúbida, o lugar e
a paisaxe, son propicios para
iso, xa que o illamento do lugar
préstase para a oración e esa
mesma natureza esixe moito
traballo para facer producir as
terras. Deste gusto dos monxes
por construír os mosteiros tan
escondidos, iamos chanceando
mentres camiñabamos polo bosque,
falando de como hai varios
centos de anos se chegaba a ese
lugar e xa non se podía
regresar. Así chegamos a Santa
Cristina , onde un guía nos
explicou algún detalle sobre a
igrexa e o claustro, que está
restaurado, pero que non alberga
nada. Sen dúbida a perda de
importancia deste cenobio,
beneficiou o de
Santo Estevo, máis grande,
que perdurou máis ó longo do
tempo.
Sobre as 3 da tarde,todos
agardabamos para
xantar e repoñer forzas.
Fixémolo nun cámping próximo,
que tiña un bo
merendeiro á sombra .
 |
 |
 |
 |
Dende alí
fomos ao embarcadoiro de Santo
Estevo para coller o catamarán;
fixemos polo río o mesmo
percorrido pero en sentido
inverso, o mesmo que pola mañá
fixeramos a pé. O percorrido de
1 hora e 30 minutos vai
acompañado dunha voz feminina
que vai contando as
características da viaxe:
miradoiros, especies vexetais,
altitudes , materiais e onde
destacan dun xeito especial as
terras traballadas nas ladeiras
dos acantilados, cultivadas con
vides, que segundo algúns,
trouxeron os beneditinos e
cultivaron en bancadas ou
terrazas. Esa sería a razón de
que se instalasen en sitios tan
illados e resgardados; unha
forma de traballar as terras,
que aínda hoxe se presenta
complexa, malia que a tecnoloxía
ten medios para salvar as
dificultades que presenta a
altitude e o desnivel da paisaxe,
pero que fai reflexionar na
dureza que ese traballo tería
hai varios centos de anos.
Trátase de parcelas pequenas,
moi irregulares e escondidas en
paredes moi traballadas pola
erosión do río.
A viaxe no “barco”
fixémola baixo un sol de xustiza
e, aínda que todos diciamos que
no ría había de facer máis
fresco, a brisa por máis que a
esperabamos non se notaba. Aínda
así a viaxe ben merecía a pena.
A viaxe de volta, iniciámola ás
7 da tarde, e malia a calor que
aínda facía , houbo un bo
ambiente no grupo xa no
“autocar”, como di
Julita, pois vimos un vídeo
coas alfombras do día do Carme,
unhas vistas aéreas de Foz
impresionantes e aínda houbo
quen tivo ánimo de botar unha
canción durante a viaxe. Outros
tamén aproveitaron para botar
unha soneca e recuperar forzas
antes de chegar a Foz,
aproximadamente ás 10 da noite.
Persoalmente, foi un bo día en
compañía dun grupo moi
agradable, que espero e supoño
será preludio doutras viaxes
máis para min.