Andareiro 11

A ruta transcurre polas fermosas praias da Rapadoira, Llás, Peizás e Pampillosa. Nesta última desemboca o río Ouro. Dende esta praia cruzamos a carretera en Fazouro para adentrarnos no río Ouro pola sua desembocadura. É un verdadeiro pracer pasear pola beira do río. Sigue a ruta camiño a Trasmonte, pequeno núcleo de casas no medio do monte. Neste paraxe temos unha pequena subida que nos levará á zona do Bispo Santo. Dende eiquí á área recreativa e prácticamente chao e costa abaixo.

Crónica

Diante da casa do Concello estaban 48 sendeiros con gañas de patear a bisbarra de Foz. O día amence con un sol radiante que animaba a camiñar.

Ás 9,30 h. partimos polo camiño que leva ó colexio do Pilar para seguir polo cemiterio, o Castro, e baixar ate o Prado Vello en Marzán. Neste punto cruzamos a estrada xeral e seguimos pola pista que vai en paralelo ate chegar a praia da Pampillosa en Fazouro. Durante este percorrido disfrútase da campiña que temos entre as praias de Llas e Peizás. Unha vez chegado á praia da Pampillosa e disfrutar nela da desembocadura do río Ouro, voltamos a cruzar a estrada xeral, esta vez por debaixo da vía do tren para tomar a pista que nos adentrará na Senda do río. Chámase Ouro porque segundo a lenda noutras épocas tiña no seu perigrinaxe algunha pepita deste dourado metal. Por él, os nomes do Valadouro, e a parroquia de Fazouro onde desemboca.

O río Ouro e moi bonito, ten bastante caudal de auga e ate é troiteiro. Ten uns recunchos para disfrutar da natureza que o rodea. Así, disfrutando de todo o seu entorno, íamos recorrendo os metros desta ruta. Despóis de unha hora de camiñata, chegamos a un dos rincóns máis bonitos do río. Decidimos tomar un pequeno descanso e tomar unha fotografía do grupo.

Unha vez repostas as forzas, continúa a marcha na busca da pista que nos levará polas casas de Trasmonte. Ao principio a costa non é moi empinada, pero pouco a pouco vaise facendo máis costa arriba canto máis nos vamos achegando á pista que nos levará a área recreativa de O Santo.

Unha vez coroada a cota máis alta alguns notamos o esforzo nas pernas. Tomamos un respiro e un trago de auga, e voltamos a camiñar; ainda quedaba como unha hora para chegar a O Santo pero, eso sí, este derradeiro traxecto vai en constante baixada e disfrutamos dunhas expléndidas panorámicas de Foz e a sua bisbarra.

Por fin chegamos moi cansados a O Santo, donde estaba esperándonos unha gran bonitada feita polos famosos chefs Xaime, Tano e Tuto, os grandes sacrificados do grupo neste día. Ó lonxe, xa impregnaba o ambente o olor do asado; era moi fermoso ver como estes fenómenos habían preparado tanto o xantar coma as mesas. Non faltaba detalle: vasos, platos, servilletas, o viño fresquiño, en fin todo perfecto.

Entre risas e comentarios da ruta Os Sendeiros fumos ocupando a mesa, probando a empanada, os bolos preñados con que Tere nos sorprendeo. Segue o xantar coa Gran Bonitada que foi moi felicitada por todo o grupo. A verdade é que o bonito estaba exquisito, corría o viño e a sidra, e así ate os postres. Tíñamos arroz con leite, tarta de queixo, dulce... todo elaborado polas expertas reposteiras Ana, Fernanda e Nelly. Un dez para elas. Non podían faltar os cafés e os chupitos de varias clases de licor: avellana, herbas, etc. todos eles artesanais. Como se pode apreciar, había de todo.

A tarde foi moi amena, chea de anécdotas e comentarios de todo tipo do que pasara no percorrido de pola mañán.

Como novidade do grupo, foi que houbo alomenos catro parellas de veraneantes de Madrid e Bilbao que nos acompañaron neste día de camiñar e xantar. Pensamos que o pasaron moi ben con todo o grupo. De feito non se cansaronde darnos as grazas e de facernos elóxios pola boa acollida. Eles participaron en todo o que tiñamos nos. Xa quedaron anotados para as próximas vacacións a vir con Os Sendeiros novamente. Posiblemente foi un éxito promover as rutas dos sábados durante o mes de agosto, non cabe dúbida que nos dimos a coñecer no colectivo de veraneantes que cada ano nos visitan.

Ainda que o tempo era de auténtico verán, as horas pasaban e xa eran cerca das sete da tarde; había que recoller todo o material: mesas, sillas, caixas, asador, etc. para despóis cargálo no furgón de Almacéns Bahia e baixálo a Foz.

E de agradacer a colaboración tan desinteresada que sempre nos fai Paquito do Bahía para este tipo de eventos.

Bueno, sin máis comentarios, decir que foi de auténtica camaradería e de plena natureza, un bó cóctel de río e montaña.