Fin de semana en Povoa de Varzim (Portugal)

A saÍda tiñámola para as oito, pero, entre colocar o equipaxe e colocarnos nós, foi un pouquiño máis tarde. Javier, o noso conductor, informounos do plan de viaxe, que se foi cumprindo de una maneira exemplar. Ás nove e cuarto fixemos unha primeira parada en Guitiriz para tomar un café. A segunda parada, sobre as once e cuarto, foi na área de San Simón, casi chegando a Vigo. E de aquí directamente a Póvoa de Varzim. Chegamos, organizouse o reparto dos cuartos e, deseguido, fomos comer. O hotel estaba á beira misma da praia, un pouco lonxe do centro da cidade. Nun día de verán ten que ser un lugar magnífico, pero a nós recibiunos un mar bravo, bastante vento e choiva.

Ás catro, saímos cara a Porto, onde nos esperaba unha guía que nos levou pola cidade, para enseñármonos o máis interesante: Torre dos Clérigos, Praza dos Leons, Igrexas do Carmo, Librería dos irmáns Bello, que parece ser inspirou a J.K. Rowling para os seus libros de Harry Potter, e a Catedral. Foi unha lástima que o tempo no nos acompañara: choveunos todo o traxecto e iso impediunos disfrutar, por exemplo, das fermosas vistas do Douro desde o patio da catedral. En vista das circunstancias, montamos no autobús y fomos dar unha volta pola zona de Vilanova de Gaia, onde se concentran a maior parte das bodegas do famoso viño de Porto; pero non paramos nelas. Á volta, puidemos tener un pouco de tempo para que cadaquén fixese o que lle apetecese: tomar un café, pasear polas rúas da Ribeira, ir de compras… Ás oito voltamos ó autobús para dirixirmos ó hotel, onde chegamos hacia as nove, porque atopamos un certo atasco á saída de Porto. Despois da cea, case todo o mundo foi para a cama, porque o día fora completiño.

Fin de Semana en Portugal 1 a 3 de Maio 2015

Sábado, 2 de maio de 2015

Este era o día programado para a nosa ruta. Todos tiñamos medo de que o tempo fose horrible, pero non foi así. Amaneceu con bastante niebla, pero sen chover. E arrancamos a andar. O roterio foi moi chao; nun primer momento bordeando as praias e despois por camiños rurais que, nalgúnha zona, estaban tan enlamados que tiñamos que subir polas beiras para evitar os charcos. Esto fixo que a marcha fora lenta e non puideramos chegar hasta Esposende, que era a nosa meta orixinal. Pasamos por varias feligresías, (Aguçadouro, Apulia) e, ó chegar a Fao, como o tempo se nos botaba encima, veunos recoller o autobús, para regresar ó hotel, xantar e saír hacia Braga, que era a nosa excursión desa tarde. Chamaba a atención, ó longo do camino, que moitas casa tiveran nas portas ramos de frores: é a tradición das frores de maio. Despois vímolas tamén en Viana do Castelo e, sobre todo, en Valença do Minho, onde todas as tendas estaban adornadas con ramos, e tamén na praza e nos arcos de entrada á fortaleza.

Ás catro, saímos para Braga. Esta vez non levábamos guía; así que cada un podía dedicar o tempo a facer o que quixera. Javier deixounos pertiño da Catedral, e según chegamos a ela vimos moita xente arredor da porta principal. Dous acontecimentos se xuntaban alí: por un lado, era día de bautismos e había moita xente, moi endomingada para celebrarlos; por otro lado, coincidía unha concentración de bandas de tunos, que animaban o ambiente coas súas cancións, que, nalgúns casos, dedicaban ós cativos do bautizo. Como o tempo estaba espléndido, a xente botouse ás rúas e a cicade estaba moi animada.

Braga é o centro relixioso de Portugal norte. Ten unha fermosa catedral e unha chea de igresas, barrocas case todas. Na catedral é impresionante o coro alto, e tamén a capela do patrón, San Geraldo; a dos enterramentos reais, a da Misericordia… Realmente paga a pena visitar esta magnífica catedral, que xunta arte q ue vai dende o século XII ata o XVIII; dende o románico ata o barroco máis rococó. Outros monumentos salientables son: o Oratorio da Virxen da Torre, El Arco Nuevo, la Cámara Municipal (Ayuntamiento) Vella e a Nova, a Iglesia do Pópulo, a Biblioteca e os xardíns que están na parte traseira, probablemente os más fermosos e coidados de Braga; e, dentro dos monumentos modernos, chama poderosamente a atención o Silo da Memoria, erguido para conmemorar os 40 anos da “Revolución dos Caraveis”, un cilindro de aceiro con adornos colorados, que recordan as frores que a xente colocaba nas bocas dos canóns, aquel 25 de abril de 1094.

Ás 8, puntuais, estábamos todos preparados para que Javier nos recollera, e emprender o regreso ó hotel. Esta noite un grupo grandiño de xente decidiu que non era bon estar en Portugal e marchar sen probar o seu famoso bacallau. E aló foron a un restaurante onde lles prepararon un peixe exquisito.

Domingo, 3 de mayo de 2015

De novo o mal tempo. Amaneceu o día chovendo e griseiro. Despois do almorzó, saída do hotel para comenzar o regreso a Foz. Pero, antes, fixemos dúas paradas. A primeira foi en Viana do Castelo, para ver o santuario de Santa Luzia. A verdade foi que casi non o puidemos ver por fora, porque a néboa era tan mesta que a igrexa parecía unha pantasma arrastrando os velos brancos. Por dentro, sí a puidemos ver, pero non nos animamos a subir ó cimborrio, porque non íbamos poder disfrutar da magnífica vista de Viana e o seu contorno que, en días bos, se pode ver.

Seguimos viaxe e a segunda parada foi en Valença de Minho, na fortaleza. Alí o que mais e o que menos “picou” nas innumerables tendas que se atopan por todas partes: toallas, manteles, viño, fíos, figuriñas de galos… En fin , era imposible non rendir tributo ó consumismo a pequeña escala.
Xa se acercaba a hora de xantar, así que, de novo ó autobús para chegar a A Guarda, que era onde tiñamos contratada a comida. Xa estábamos en España, pero aínda o tempo estaba cuberto e tivemos que suspender a visita a Santa Tegra, por causa da néboa. Os organizadores decidiron que podíamos ir tomar café a Baiona. E aquí sí que se nos arreglou o día. Foi unha tarde preciosa, con sol e caloriño. A xente paseou polo muelle, visitou a cidade vella ou animouse a subir á réprica da carabela “La Pinta”, atracada no peirao.

Ás cinco e media arrancamos xa para Foz, pero aínda fixemos unha paradiña técnica en Guitiriz. Chegamos a Foz ás nove e media, sin que houbera ninguna novedade. Todos sanos e salvos, contentos de ter disfrutado da camaradería de Os Sendeiros.

Ata outro día, amiguiños.

Carmen Beltrán