Fin de Semana nas Hoces del Duratón (Segovia)

De novo Os Sendeiros un ano máis fixemos o viaxe fin de semana que había programado, esta vez por terras de Segovia e Toledo.
Durante toda a semana tíñamos a preocupación da climatoloxía que nos viña enriba, pero a verdade que tivemos sorte co tempo.
Non se pode máis que felicitar a os organizadores do viaxe, todo un éxito, tanto pola ruta de sendeirismo das Hoces do río Duratón, coma as visitas que fixemos as distintas poboacións da provincia de Segovia e Toledo.
Ás seta da maña do venres saímos de Foz o grupo con moitas gañas de pasalo ben. O día tiña cara de poucos amigos, pero confiámonos en que cambiaría, coma así foi.
Cruzamos Lourenzá, Pastoriza, Meira, O Cádavo, e nos Nogais tomamos a autoestrada para mergullarnos, despois de pasar polo alto de Pedrafita con algo de neve, en Castela/León.
Aínda non espertara Ponferrada nin Astorga, un pouco máis adiante fixemos unha paradiña para estirar as pernas. Xa tíñamos gañas baixar do autobús, levábamos unhas tres horas de viaxe.
Reanudamos de novo a marcha camiño de Segovia, ao redor das dúas, coma estaba previsto, somos recibidos polo maxestuaso Acueduto de Segovia, todo un símbolo arquitectónico do século I.
Sen máis, maletas en riste, chegada ao hotel, por certo chamado tamén acueduto. A súa situación moi boa, preto do centro da cidade.
O grupo despois do xantar cada un foi facendo a súa programación para pasar a tarde visitando Segovia : Alcázar, Palacio Real e xardíns de San Ildelfonso, Catedral, Acueduto, en fin, dicir que toda a cidade de Segovia e toda ela un xoia, e que merece a pena visitar. Na rúa Juan Bravo dende o miradoiro pódese ollar, a bola do mundo, a Muller Morta, etc.. unhas alineacións montañosas da Serra do Guadarrama
Rematamos o día cedo, o día seguinte toca madrugar, espéranos a ruta Hoces do Duratón

Sábado, 18

Ás oito da mañá desayuno e de seguido partimos a Sepúlveda para facer a ruta : “Hoces do Duratón”, un percorrido fácil de andar cunha vexetación fermosísima. E unha paraxe protexido que comprende o entorno das hoces que o río ten no seu tramo medio. Istas son o cañón que Duratón, afluente do río Duero, ha excavado nunha zona de rocha caliza entre as localidades de Sepúlveda e Burgomillodo. Foi declarado Parque natural o 27 de xuño de 1989 polas Cortes de Castilla y León, integrándose cos espazos protexidos de esa comunidade.

A colonia de buitres leonados establecida na área protexida está considerada coma a maior de Europa, tanto polo seu número (600) parellas censadas. Ista colonia de buitres convértese nos principais atractivos do parque. Xunto a riqueza natural, Destaca a capela de San Frutos y el monasterio de Nuestra Señora de la Hoz. Unha fermosa imaxen a que forma no medio do río Durato ao carón da presa.
Despois da visita a esta fermosa paraxe foimos a visitar Sepúlveda.
A Localidade de Sepúlveda os seus primeiros datos sobre a ocupación da vila fan referencia a II Edad del Hierro, entre os séculos. V y II a.C.. A esta pequena cidade pertencía a necrópolis da incineración da Picota.
Toda a cidade ribosa historia, moitas son as casas que locen blasones nas súas fachadas da alta nobreza que hubo en tempos pasados. Conserva a praza maio, e moitas casas coma se non pasara o tempo por elas. Todo Sepúlveda en conxunto e un monumento e que merece a pena perderse algún día polo pobo.
Os seus restaurantes teñen moita fama do asado do cordeiro lechal. Ao redor das 6 da tarde dimos por rematada a visita. Cun pouco de choiva subimos a autobús para facer a derradeira paradiña por hoxe no pobo de Pedraza, tamén da provincia de Segovia. Pedraza e unha localidade cunha poboación de 467 persoas. Trátase dunha vila medieval amurallada, a súa cuidada rehabilitación motivó a declaración coma Conxunto Histórico no 1951. A porta da vila e o único acceso a Pedraza, e por tanto e utilizada coma entrada e saída única do pobo. O seus oríxenes remóntanse ao séculoo XI, e foi reconstruida no século XVI sendo señor de Pedraza Iñigo Fernández de Velasco, cuyo escudo preside la entrada.
A praza porticada a o estilo castellano e unha xoia, as súas balconadas e os pórticos forman un conxunto que remóntannos a outra época, na mesma praza encóntrase a Taberna D. Mariano, establecemento nel que se conservan case todos os seus elementos de fai 200 anos, e obrigada visita, pódese ver o Castelo de Pedraza, rúas todas elas empedradas coma as fachadas das casas do pobo. Ao redor das 7 da tarde nos reagrupamos, e non había outra conversa que non fora falar destas dúas fermosas vilas.
Eran ás 7,45h. cando de novo regresamos a Segovia.
Verdadeiramente un sábado moi aproveitado de cultural e natureza.
Aínda antes da cea foimos a tomar uns viños pola cidade.

Domingo, 19

Despois do desayuno, as 8,30 da mañá de novo a autobús rumbo a Toledo, con caras do cansazo do día anterior pero co gañas de coñecer a cidade onde conviviron durante séculos tres culturas: xudia, musulmán e cristiáns.
Eran ás 10 cando cruzamos a porta da cidade.
A o largo de toda a súa extensa historia, Toledo foi coñecida sempre pola Cidade da Tolerancia o a Cidade das Tres Culturas,
A cidade nunca estivo dividida de unha maneira clara por barrios de cada unha das relixións, pero sí existen zoas dunha maior influencia de cada unha delas.

La Ciudad Histórica de Toledo está inscrita en la Lista Oficial de los Bienes Patrimonio de la Humanidad dentro de los "Bienes Culturales" dende 1986 polo seús valores paisaxísticos, su entorno xeográfico, el encaxamiento do río, os Cigarrales, las Vegas, el emprazamento da cidade migmatítica (rocas metamórficas moi antigas), os seus miradoiros (La Granja, Virgen de Gracia, Santa Leocadia, San Cristóbal).
O noso grupo polo que se podemos ollar non perdemos o tempo e poñemos pés en pólvora para poder visitar o máis posible: O barrio xudeu, musulmán, cristiáns, e non podía faltar a visitas obrigadas da catedral, alcázar, e o paseo en tren turístico que nos ofrece unhas fermosas vistas da cidade de Toledo. Hoxe era un hervidero de turistas polas rúas, xaponeses, alemáns, ingleses, e como non os de Foz tamén formábamos o grupo de visitantes.
Seguro que o que máis e o que menos gozamos desta beleza de cidade.
Ás tres da tarde partimos xa camiño de casa voltando de novo por Madrid e facer unha paradiña en La Bañeza, xa na provincia de León. Un pequeno descanso, un refrixerio e de novo a autoestrada, ao paso por Pedrafita a neve asomaba polos montes moi preto de nós.
O tempo durante o fin de semana foi compasivo co o viaxe e fixo posible que se puidese facer sen ningún problema climatolóxico.
Soamente me queda felicitar a organización do viaxe, e por elo, que o grupo poderamos pasar un bo fin de semana por terras de Segovia.
Grazas amig@s diretivos.

Un saúdo
José L. Suárez