Andareiro 4

Taramundi, ate fai poucos anos coñecíase tan só pola sua vinculación á artesanía do ferro. Esta actividade tradicional, unida á natureza, etnografía, xente afable e hospitalaria, deu paso no ano 1983 a que este concello fora elexido para unha das primeiras experiencias de Turismo Rural. Actualmente e un lugar de referencia en todo-los foros nos que se debate o desenrolo local baseado no Turismo Rural.

A vila de Taramundi, capital do municipio, reposa contra a montaña. No alto da igrexa colgan as campás sobor todo o demáis. Séguelle o monumento ó mestre Lombardero e, ó final da praza, moi pendente, o edificio do axuntamento. Nela dormía o roble secular. Segundo os naturáis do lugar, foi plantado no século XVI, cando Felipe II otorgóu ó pobo o título de Vila. Pero aínda queda moito por descubrir: arroyos, ríos, pontes de pedra, fervenzas e máis de medio centenar de aldeas totalmente integradas no medio, serán os compañeiros do viaxe de todo camiñante que se decida a realizar calquera das oito rutas de sendeirismo.

Os talleres de "ferreiros" que salpican o concello permiten descubrir os secretos da elaboración manual de navallas e coitelos.

Crónica

Á hora prevista saímos os 32 Sendeiros de Foz en autobús para emprender a aventura por terras de Taramundi. O día amencía con alguns nubarrons, pero saíndo o sol. Despóis de unha hora de viaxe en bus chegamos ó pobo, e nada máischegar fomos todos na busca de unha panadería para poder logo facer os bocatas. Cal foi a nosa sorpresa cando o panadeiro nos dí que non teñen pan do día, pero que si queremos pan de onte, que collamos o que fixese falla. Persoeiro moi afable. Tomamos uns cafés e emprendemos a marcha. Temos que lembrar que dende o primeiro momento da nosa chegada xuntouse a nós un novo compañeiro sen nome pero, eso sí, con bos modais. Era un can pastor alemán que durante todo o percorrido foi en silencio á cabeza da expedición. Cremos que fai sempre o mesmo con outros grupos.

Empeza a camiñata e o primeiro que vemos son as instalación do Mazonovo, so se puido ver por fora pois anda estaba pechado. Seguimos o camiño ate chegar, despóis de belas paraxes, a unha fermosa fervenza. Segue a ruta adentrándonos por unha rua que nos leva para meternos por un bosque con árbores autóctonos: carballos, robles, castiñeiros, e no medio, belas casas de aldea restauradas. En unha delas fixemos unha paradiña e ate poidemos botar uns culines de sidra, ben botada por Alfredo e José Luís. Coa humidade que hai nestes lugares estaba bastante fría. Con todo elo, Tano, Tuto, Zamora e todo-los demáis atopárona bastante boa.

Seguimos o percorrido en busca da aldea de Teixois, lugar onde faríamos a parada para xantar e a continuación visitar o museo etnográfico. Chegamos as duas do mediodia. O sitio precioso, con un entorno somo se fora dunha película. Fronte a nós o museo, a dereita unha verdadeira taberna de antaño. ¡Qué bos cafés tomamos, acompañados das riquísimas galletas que levaba Sonia! A esquerda o río que ven do mazo, e non podía faltar a ponte de madeira, todo elo acompañado coa inseparable humidade.

Xantamos no medio dunha grande camaradería no covertizo propiedade do dono da taberna, que no-lo deixou sen ningun problema. Despóis de repoñer forzar visitamos o mueo da auga seguindo as explicacións do guía. Sorprendeunos como fai uns 150 anos se podía ter tal imaxinación para poder conseguir que, aproveitando a auga , funcione: un muíño, central eléctrica, pedras para afiar a ferramenta, fragua, mazos e batans. Todo elo funciona hoxe en día como se non pasara o tempo.

Retomamos o camjiño de regreso a adentrámonos de novo no monte, en busca da meta. Temos unha baixada bastante pronunciada e despóis de chegar a un río cruzámolo mediante unha pequena ponte, e fumos subindo ate chegar a u nha rua que nos levaría ó pobo. Decir que este tramo da ruta foi bastante duro pola forte pendente e, sobor de todo, polas horas que xa levábamos camiñando.

Chegamos a Taramundi cansos e fixemos unha tregua de unha hora para tomar un refresco e relaxarnos visitando o pobo. Eran as seis do serán cando todo o grupo retomamoso autobús para regresar a Foz.

Foi o primeiro reto da Asociación Os Sendeiros de este ano 2005 e pódese decir que foi positivo.