XX Travesía Costa Naviega

Ás nove e media cun sol radiante partimos de Foz de novo Os Sendeiros de Foz a unha nova aventura, esta vez ímos para Navia a terra que viu nacer ao poeta D. Ramón de Campoamor e Camposorio, vila que se sente moi orgullosa do personaxe.

Temos que dar a benvida ao noso socio Morís que era a primeira vez que xunto a nosotros participaba nunha ruta, ánimo e benvido.

Eran as 10,30 cando emprendimos o grupo a marcha que partía dende un sendeiro á dereita do comezo da estrada a Puerto Vega, a organización fala de 1300 senderistas procedentes de moitos puntos de España, de : Galicia, Castela León, Asturias, Madrid, en fin a verdade que era espectacular ver a cantidad de xente vestida con distintas roupas as que o domíngo paseamos pola costa naviega.

O sendeiro comeza ao lado do río Barayo que limita os concellos de Navia e Luarca, vamos metidos no medio da natureza e levando o río a nosa dereita que pouco a pouco achéganos a praia de Barayo, lugar de ensoño para perderse en tanta fermosura, esta praia xunto co o seu entorno e un espazo protexido pola biosfera.

Bueno despois de admirar tanta beleza seguimos o camiño que nos leva ao carón do mar disfrutando dos acantilados e pequenas calas. Ó chegar a un alto sorprendenos a organización cun tente en pé que nos fixo moi ben. Pouco a pouco divisamos Puerto Vega ao lonxe. Chegamos ao pobo mariñeiro cheo de xente por todas partes e algúns facemos un pequeno descanso e, coma non, aínda tomamos un "culín" de sidra, eu creo que eran a unha menos dez más o menos cando partimos de Puerto Vega, un pobo mariñeiro que merece a pena perderse polas súas ruas, ten a sua historia e o seu encanto, hoxe pódese visitar a casa onde morreu o político asturiano D. Melchor de Jovellanos.

O sol era implacable con nos pero non quedaba máis remedio que seguir camiñando; subimos pola rua que leva a capela da atalaia e tomamos un sendeiro que nos vai achegando a pequenas calas ( que envidia daba ver a xente deitada na area tomando o sol), acantilados, fermosas penas no medio do mar, un aire fresco do nordés que nos aliviaba do calor.

O sendeiro vainos achegando a praia de Frejulfe onde está esperando o xantar, aquí a fame era negra, eran preto das duas e o ruxir dos estómagos eran palpables na xente, dende o alto vemos a un fermoso areal onde desemboca o río Frejulfe, que da o nome a praia, no medio dun pinar e eucaliptos, nunha palabra á sombra collemos a nosa comida e coma depredadores damos conta do "Bolo preñau", a mazá e dunha boa tarriña de requeixón, descansamos un pouco e ás tres menos carto de novo a camiñar.

Este derradeiro tramo faise bastante duro, unha por ter o estómago cheo e outra polo calor que facia e as constantes baixadas e subidas que tíñamos por diante, Pero bueno e o que hai, a mitade do camiño de novo a organización sorprendenos cunha "Sangria" espectacular ¡que maneira de beber sangria! eu non sei decir cantos litros despacharon, pero foron moitos os que alí se beberon.

Con as forzas bastante mermadas seguimos camiñando pasando por grandes praderias sembradas de millo e tamén acercándonos ao mar para logo encontrarnos coa praia de Navia, ¡¡ ufff que alivio, xa era hora !! normal levábamos camiñando dende as dez e media e o reloxio marcaba as catro e media.

Chegamos a praia outro fermoso areal con a ría de Navia a dereita e unha gran lagoa no medio dun pinar todo elo moi ben coidado. Neste punto foi o remate da ruta e era impresinante o xentio que alí había, os chiringuitos da praia non daban feito a despachar a tanta xente xunta, estaban as terrazas que non collían máis.

Os Sendeiros fomos buscando acomodo como podíamos sacamos a foto do grupo coma a sempre e quedamos en partir para casa as cinco e media.

Esta vez o grupo non foi moi numeroso, pero o pasamos coma sempre, con cansazo pero con o sorriso na cara despois de camiñar 20 Km.

Ata a próxima

José Luis