|
Os Sendeiros de Foz
|
|
|
Andareiro 33 XX Travesía Costa Naviega Navia (Asturias) 10 de Xuño de 2007 Saída: 09:00 da mañán Duración aprox.: 6,5 h. Dificultade: Media |
|
Percorrido: Esta ruta é sen lugar a dúbidas a máis coñecida do concello de Navia (Asturias). Foi no ano 1988 cando o Grupo de Montaña "Peña Furada" deuna a coñecer creando a I Travesía da Costa Naviega, chegando a ter un gran éxito de participación, e sendo incluso record "Guiness" no ano 1991. Este éxito non é fortuito pois á excelente organización úneselle un marco incomparable |
|
Crónica Amenceu con sol radiante, pero cada un dos 52 sendeiristas de Foz que íamos participar nesta travesía levábamos chuvasqueiro. Despois de varios días de choiva mirábamos con desconfianza ó ceo, e pregábamos para que o sol que brillaba con gañas se aguantara todo o día. As 9 h partimos cara a terras naviegas para realizar o roteiro que faría o número 33 da historia da nosa Asociación Os Sendeiros de Foz. Cando chegamos a Bao xa había moitos sendeiristas de diversas partes de Asturias, Galicia e outras comunidades autónomas cercanas. Un grupo de gaitas amenizaba a espera, que os responsables dos grupos aproveitaban para establecer lazos de amizade e dar a coñecer os seus proxectos. Por fin, as 10:30 h, comezamos a camiñar. Unha morea de xente enchía o camiño. Segundo o persoal do Grupo de Montaña e Aire Libre Peña Furada, organizadores do evento, máis de 1200 inscritos estabamos participando na travesía. Axiña atopamos o río Barayo, do cal disfrutamos por un largo treito. As augas baixaban claras e abundantes, debido as intensas choivas dos días anteriores. Camiñabamos ente piñeiros e eucaliptos e, á beira do río, alisos e sauces. Antes de chegar á desembocadura ascendemos por un camiño que nos levou a un mirador dende o que puidemos admirar a preciosa praia de Barayo, declarada Reserva Natural Parcial. Os mais vellos recordamos a película titulada El Cristo del Océano con escenas rodadas nesta praia: nunha cova da mesma fixera o neno protagonista atopara a imaxe do Santo Cristo. Nesta película do ano 1971 traballaron entre outros actores José Suárez e Pilar Velázquez. Seguimos camiñando pretiño dos acantilados admirando as vistas da costa naviega, as recoletas calas, o mar tranquilo. Cando levábamos unhas dúas horas de marcha, chegamos a Puerto de Vega, fermosa vila pesqueira que conserva todo o sabor e atmosfera mariñeira do que tanto gustamos os focegos e tanto botamos de menos. No ano 1995 foi galardoado co premio ó Pueblo Ejemplar de Asturias. Algunhas rúas lucían preciosas alfombras florais na honra do Corpus Christi. Algúns simplemente as admirábamos, os máis profesionais xulgaban o traballo e tomaban nota, seguramente para aplicar algún deseño na vindeira festa do Carme en Foz.
Fixemos un pequeno descanso e aproveitamos para tomarmos unhas cañas, cocacolas, e hasta vermú. E mentres tanto recordar a amizade que antigamente existía entre as xentes dos dous pobos, Puerto de Vega e Foz , por razóns de compartir pesqueiras ou por formar parte das tripulacións dos mercantes costeiros que sucaban as augas do Cantábrico. Así temos xente de Foz casada en Puerto de Vega, e viceversa. Un recordo para todos eles. Continuamos a marcha, e seguimos a disfrutar da beleza desta costa, con numerosos illotes e castelos, rica en especies coma o sargo ou a lubina, un paraíso para a pesca submarina ou para o disfrute da paisaxe subacuática. Cando levábamos algo mais de 3 horas de marcha cegamos á praia de Frexulfe, á que accedemos tras cruzar unhas pequena marisma con un rego no que croaban abundantemente as ras. Alí aprovisionáronnos con unha bolsa que contiña un bolo preñado, un prostre lácteo e unha mazá, dos que demos conta á sombra duns eucaliptos. Retomamos o camiño para percorrer o último tramo. E fixémolo en subida, baixo un sol de xustiza, e a ameaza de choiva. Este tempo tormentoso fixo que apurásemos o paso coa esperanza de acabar antes de que empezara a chover. Mesmamente caeron algunhas gotas e moitos puxemos os chuvasqueiros. Que houbo que quitar inmediatamente porque o sol volveu a quentar con forza. Así fomos recorrendo un bo treito tratando de disfrutar do camiño, pero a preocupación pola metereoloxía e o cansazo que empezaba a facer mella o impedía. Cando cegamos a un alto, un equipo da organización estaba a repartir sangría, fresquísima e deliciosa. Isto xa era na zona de Andés. Proseguimos a marcha a bo paso, admirando as pequenas calas ate que ó lonxe apareceu a torre branca o faro de San Agustín. Isto significaba que xa estabamos preto do remate da travesía. Así fómonos acercando a bocana da ría de Navia ate que cegamos a unha pista asfaltada. Alí outro equipo repartía vasos de chocolate. Ao pé mesmo atópase a praia do Moro coa Pena Furada, que da nome á Asociación organizadora de esta travesía.
Camiñamos un pouquiño mais e xa chegamos á praia de Navia, preciosa e con unha bonita área de descanso, onde finalizou a travesía cando eran as cinco da tarde. Pouquiño despois de finalizar comezou a chover con gañas. Menos mal que nos deixou rematar o roteiro. Despois de un bo descanso e de aproveitar para tomar algún refresco nos bares da zoa, emprendemos a marcha de volta para Foz Penso que hai que felicitar o Grupo de Montaña e Aire Libre Peña Furada pola magnífica organización desta XX Travesía da Costa Naviega. |
