Senda de los Monjes

Ás sete da mañá partimos de novo Os Sendeiros de Foz para disfrutar de unha nova ruta por terras de Castela - León. Hoxe o grupo foi menos numeroso que outras veces, incluso faltou a nosa guía Ana, pero, iso si, o humor nunca faltou durante todo o día.

O ceo tiña pintas de querer chover pero segundo íamos facendo os quilómetros sentíase que o tempo ía a ser bo. Eran ás nove e media cando facemos unha paradiña e Valcarcel para repoñer forzas e estirar un pouquiño as pernas; tomamos café, zumes, collemos uns bocadillos e de novo á estrada para encarar Ponferrada, unha cidade moderna co seu maxestoso castelo que seguro terá máis dunha lenda no seu interior.

Pasamos o castelo Templario e tomamos a estrada á dereita do cruceiro, e un pouco máis abaixo ao lado dunha ponte paramos para comezar a ruta. Alí estábanos esperando o primo de Luciano e Gloria que quixo facer a ruta con nós.

Todo o grupo provisto de mochilas, bastóns e gorras emprendemos a camiñada o redor das dez e media. O sol xa comezaba a facer mella, nun termómetro dunha farmacia marcaba 27ºC, case nada. Tomamos a estrada un pouco costa arriba que nos vai achegar á Igrexa Románica do século XI Santa María de Vizbayo, que visitamos con axuda da guía Marta que moi amablemente nos deu unha pequena explicación dos seus restos.

Unha vez feita a visita e todo o grupo, con Nelle a cabeza, subimos ao pobo de Otero e xa vemos a sinal da ruta a esquerda do pequeno parque. Vamos sempre sen abandonar o camiño ¡o suor vai invadindo os nosos corpos pouco a pouco! ata chegar a un cruce que á esquerda vai ao pobo de San Lorenzo de Valdueza. Nós seguimos á dereita.

No medio da inmensidade dos viñedos o sol era de xustiza, alomenos facía trinta graos. Despois seguimos a ruta e de novo a un km. máis o menos temos un cruce que tomamos á esquerda en baixada ( ás sinales son de cores azul e roxo) ata chegar ao un encoro, onde facemos un reagrupamento e algún que outro sacamos as camisetas, mollámonos un pouco na auga do río Oza e facemos a foto do grupo. Ata aquí levaremos camiñando unhas dúas horas.

Despois do encoro collemos a dereita cruzando o río Oza, esta parte da ruta e moi bonita de verdadeiro sendeirismo sempre a beira do río coas sombras que forman a natureza do fermoso Val de Valdueza, e así sempre ata chegar a estrada Ponferrada - Santiago de Peñalva que a cruzamos cara a un chalet. Neste punto da ruta facemos un novo reagrupamento, as caras do grupo case que estallan do calor que tíñamos nelas.

Seguimos por unha rúa estreita polo medio do pobo ata o centro de Villanueva de Valdueza, cuxa fonte eu creo que non quedou seca de milagre. O redor da unha e media chegamos, xa estaba alí esperándonos Pepe o chofer, e vaia chofer ¡ un dez!. Descansamos un pouquiño e partimos no bus cara a San Esteban de Valdueza para xantar ao lado do río Oza, á sombra. Algúns lavámonos no río e mudamos a roupa pois a que tíñamos levaba unha boa suada.

Unha vez que repoñemos forzas e as tres da tarde retomamos en autobús cara a Ponferrada e visitar o pobo de Molinaseca , a onde chegamos ás tres e media. Aparcamos o autobús cerca da igrexa e o grupo dispersouse polas empedradas rúas do pobo. Nada máis achegarte ao pobo eres recibido pola ponte romana que cruza o río Meruelo e segues pola Rúa da Auga. Esta rúa e verdadeiramente impresionante, ten como uns trescentos metros de larga, as súas casas de pedra con balconadas de madeira, todo ben coidado, o chan empedrado e á esquerda e dereita todos os locais son mesóns e tabernas, que de seguro os fins de semana han de estar ateigadas de xente. Goza de boas terrazas a carón do río para tomar unha caña de cervexa, por calquera esquina víase algún "sendeiro" sacando fotografías, outros de terraza, en fin deleitándose da beleza do pobo.

O río sirve para o disfrute dos visitantes, ten zonas axardinadas e tamén para poder bañarse. A máis de algún apetecíalle bañarse, e non era para menos porque a temperatura que tíñamos, o redor de 30ºC facíache pensalo. Quedaramos para saír ás cinco da tarde así que pouco a pouco fúmonos xuntando para de novo subir o autobús.

Á hora prevista partimos cara á casa e despois de Pedrafita, en Baralla, tomamos a estrada cara a O Cádavo, fermoso val o que forman O Cádavo e máis Baleira, boas praderías, e extensións de piñeiros.

A estrada ten unhas cantas curvas pero mereceu a pena visitar ainda que fora de forma esporádica esta zona da provincia de Lugo. Seguimos ao carón de Meira para seguir por Bretoña, mentres os cantarines, anécdotas, e contos foron facendo o camiño máis corto.

Baixamos pola Cruz da Cancela ata chegar a Lourenzá. No Pozo Mouro deixamos a os nosos amigos de Ribadeo e as oito menos cuarto chegamos a Foz sen novidade, iso si víñamos de outro mundo

Un abrazo para todos e ata a próxima

José Luís