Balneario de Laias (Ourense)

Ás tres e media da tarde do venres saímos Os Sendeiros a pasar o fin de semana no balneario de Laias, Ourense, Formábamos o grupo 47 persoas, con gañas desta nova aventura, para moitos coma a min a primeira vez.

As maletas eran de diferentes tipos a outras veces, unhas de pel, outras con rodas, outros levábamos bolsa, ben vestidos, en fin un panorama distinto a o que estamos acostumados de ver cando vamos de ruta: mochilas, bastóns, botas..... Vimos caras novas, Lanzós e a súa dona, Dulce, Amelia....... Como de costume partimos con caras de ledicia rumbo a Ourense. O día era agradable para viaxar, ceo despexado e boa temperatura.

Íamos pasando o tempo cantando algunha que outra canción galega , escoitando as cántigas do noso universal Pucho Boedo, ata fixemos un caraoquiño de música galega. Así pouco a pouco achegámonos ás murallas de Lugo para coller a estrada dirección Ourense. Á saída de Capital de Provincia fixemos unha paradiña no restaurante Santiago, e de novo rumbo ao destino. Levábamos unhas dúas horas máis ou menos e, xa divisamos a cidade de Ourense con as súas pontes cruzando o río Miño, santo e seña da cidade das Burgas. Collemos a estrada a Ribadavia camiño de Laias no municipio de Cenlle. Eran as sete da tarde cando chegamos ás portas do balneario LAIAS CALDARIA

De seguido foimos á recepción a recoller as chaves das habitacións, e os programas de tratamentos. Dicir que o balneario e un edificio de dúas plantas con espazos amplos e cunhas habitacións bonitas e ben acondicionadas.

Unha vez aloxados, pasamos a recoller cadanseu albornoz branco e de seguido a disfrutar das piscinas termais. Ás nove e media cea, charlas entre uns e outros e sobre as doce da noite fomos para a cama.

SÁBADO 27

Ás oito e media amencía o día con moita néboa, tíñamos o río Miño mesmo ao lado, pero o ceo ía empuxando para máis tarde ter un bo día de sol. A verdade que daba gusto vernos como gaivotas brancas ir a desayunar, con nosos albornoces impecables, pouco a pouco imos aparecendo todos e xa comezaban os comentarios dos tratamentos: a mi tócame ás dez, ás doce, ai ó va sorte que tes, si queres cámbioche, en fin uns e outros íamos ao noso tratamento.

Os pícaros, tanto Andrea como Pablo, mentres, hasta as doce tiñan sesións de xogos para despois gozar das piscinas todo o día. Sempre un sorriso tíñanos na cara cando nos cruzamos ou cando estábamos nas piscinas, o ambiente era fabuloso. Xa todo o mundo cos seos masaxes, uns íamos a cafetería a tomar un viño, outros paseaban polos alrededores das instalacións do complexo, gozando dos encantos para as dúas da tarde xantar.

O servizo de restaurante e magnífico, e bo trato, cun comedor amplo e confortable. Sobre as tres e media saímos do comedor e tíñamos un pequeno descanso para as cinco coller o autobús e visitar os fermosos pobos de Allariz e Ribadavia.

Cerca das cinco e media chegamos a Vila de Allariz, aparcamos ao lado do museo da pel, que se encontra nun fermoso parque rodeado polo río e unha arboreda que fai todo o seu conxunto unha bonita postal. Visitamos a exposición da pel e, foimos camiñando polas empinadas rúas, empedradas todas elas, levábamos de guía a Mario e a súa dona, coñecedores como ninguén destes lugares, que nos ía contando algunha que outra anécdota, como exemplo a festa do boi, a cál trátase da solta dun boi polas empinadas rúas cunha corda e os máis valentes tratan de collelo.

Así vamos coñecendo a pobo e gozando dos seus empedrados nas casas, escudos de fidalgos, fermosas prazas, dende o máis alto do pobo, onde existiu un castelo, hoxe desaparecido porque segundo contan foron as súas pedras as que forman as rúas, e incluso algunhas foran para fora de Allariz, cousas de antes.

Ás sete de novo no autobús cara a Ribadavia, volta a cantar algunha que outra canción camiño da fermosa vila. Deixounos o autobús no alto do pobo, ao lado do castelo preto do comezo do barrio xudeu. Uns e outros fomos adentrándonos polo barrio, seguindo as explicacións do experto Mario.

É unha marabilla este lugar de Ribadavia, as súas casa ven coidadas, lugares enxebres e, cuns recunchos que fai que te encontres noutro mundo de tempos pasados. Vamos facendo o recorrido e atopámonos cunha taberna do máis orixinal: a taberna " O PAPUXA ", e digna de ver: á entrada á dereita o típico mostrador de madeira, telas de araña dun século a lo menos, ti mesmo te serves as cuncas e, na trastenda montón de barricas de viño, augardente. o viño sérveo a señora collendo unha goma que introduce no tonel e vai enchendo as cuncas unha a unha, verdadeiramente sorprendente.

Despois da degustación do viño e chourizo, saímos de novo a ruar polo barrio, chegando a praza do pobo empedrada , onde se encontra a Casa do Concello, varias cafeterías, comercios, que todo elo forma un conxunto histórico, que che fai gozar de tanta beleza. Vai chegando a hora de ir a autobús, xa eran as oito e media e tíñamos a saída para as nove menos cuarto. Todos no bus, camiño de novo para Laias.

Fomos a prepararnos un pouco, e as nove a cea, coma sempre máis comentarios entre prato e prato, un pouco de charla no salón, outros a botar a partida, e sen máis sobre as doce de novo as nosas habitacións. No sen antes trocar a hora do reloxo.

DOMINGO 28

De novo a néboa facía a súa aparición, pero este día xa tiña algúns que outros nubarros. Eran como sempre ás oito e media e xa saímos para o desayuno, a uns de novo tocáballes o tratamento as nove, e tiñan que apurar, os que no tíñamos o tratamento a esa hora, íamos a dar unha volta polo sendeiro que ten o balneario no seu entorno.

Ás dez e media sesión de "Risoterapia", é boa verdade o ben que fai rir as persoas, formabamos o grupo unhas vinte persoas, as risas escoitábanse dende calquera punto de balneario, ¿acórdaste Aida?,

Rapidamente as sesións dos tratamentos do corpo: Bañeira de auga quente, Chorros de auga, masaxes, Sauna, que tíñamos toda a mañá ocupada. Unha vez que dimos os tratamentos, ben vestidos, uns foron ao pobo de Laias a tomar o polbo e unhas taciñas de ribeiro, outros quedaron na cafetería do balneario, e os demais gozando da fermosa terraza tomando unha cervexa e unha tapa de aceitunas.

Como sempre as dúas o xantar, as maletas metidas no autobús, todo listo para despois as tres e media partir para a cidade das Burgas. Fixemos a fotografía do grupo diante do balneario, e mentres esperabamos a algún rezagado, tivemos tempo de cantar unhas a cancións " Adios con o corazón, que con a alma non podo..., o coro dirixido por José Luís e outra canción tiña como solista Lanzós e o resto das voces acompañando. Creo que saíu ven.

Á hora en punto saímos cara a Ourense, tíñamos hasta as seis unha visita polo casco antigo: As Burgas, mercado central, a Catedral, praza do Concello, paseo pola rúa principal, en fin un paseo relaxante e tranquilo pola fermosa cidade.

Ás seis de volta a autobús e rumbo a Foz, Primeiro fixemos unha paradiña no Montero de Vilalba, airiños de novo de Pucho Boedo, unha película de Daniel el travieso, e as nove e cuarto en Foz. Polo que se podía ollar o grupo chegaba un pouco canso.

Creo sinceramente que a experiencia do viaxe foi boa e merece algún día repetila.

Ata a próxima

José Luís