Crónica

Sábado, 9 de xuño de 2012

Cun tempo revolto, saímos de Foz ás tres e media da tarde, cun chisquiño de retraso sobre a hora prevista, porque tivemos que agardar por algúns sendeiristas que saían de traballar.

Pola ruta da costa, chegamos a Oviedo e collimos a autopista que nos conduciu á zona de Barrios de Luna, onde fixemos a primeira “parada técnica”, de seis a seis e media, para estirar as pernas, tomar un café, etc., e que o autobús fixera a parada regramentaria. Á saída do túnel, en Caldas de Luna, a paisaxe é impresionante: as montañas parecen vírsenos encima e sentimos que somos moi pequeniños en medio desta natureza xigantesca. Ós poucos quilómetros, a paisaxe cambia, empeza a chaira, verde e frondosa. Chegando xa a Cistierna, algún risco illado recorda a paixase montañosa.

Ás oito chegamos ó hotel de Cistierna, onde iamos pasar a noite. Tras coller as chaves e deixar as bolsas, case todos saímos dar unha volta polo pobo, facendo tempo para a cea que foi ás dez da noite. Todo o mundo chegou a conclusión de que a cea foi moi boa e moi abundante. Despois, os máis marchosos aínda saíron dar outra volta polo lugar. Os mais, marchamos para a cama, coller forzas para a ruta que nos agardaba ó día seguinte.

Domingo, 10 de xuño

Ás oito baixamos almorzar. Aínda que a saída era ás oito e media, retrasámonos un pouquiño, agardando polos bocadillos do xantar, que nos estaban a preparar no mesmo hotel.

Ás nove saímos cara a Sabero, onde comezaba a ruta. Arrancamos a andar ás dez, e, a poucos metros, atopámonos coa ermida de San Brais, cunha curiosa rella de ferro, moi moderna, que contrastaba co estilo antigo da igrexiña. Pouco máis adiante, unha área recreativa, Fuente de la Muela, chamounos a atención polos hortiños, moi coidados que flanqueaba a entrada da área.

A primeira mina, “Mina La Plata”, coa que nos atopamos foi, en realidade, unha mina fallida, porque non atoparon alí a prata que esperaban e non chegou a funcionar. A continuación, a que fora unha mina a ceo aberto apenas se adivina, porque, tras finalizar a explotación, o lugar foi reforestado e recuperado. Todo ó longo do camiño son abundantes as roseiras de pitiminí; e pouco despois o amárelo das xestas domina a paisaxe. Baixamos por unha escombrera moi empinada e, en cachos, un pouquiño perigosa, polas pedras soltas, esbaradizas, xa que o barruzo acompañounos ó longo de case todo o traxecto, e isto fixo que houbera algún pequeno incidente, sen consecuencias graves, afortunadamente.

Pouco máis adiante atopamos un dos lugares máis fermosos da ruta: un mirador desde o que se divisa o val aló no fondo, con pequenos pobos e o río Esla atravesando a paisaxe. A pena foi que unha bruma bastante espesa non nos permitirá disfrutar da panorámica dos montes do fondo.

Pasamos polas bocaminas das “Mina Mariate” e, nun sitio precioso, os restos de unha tolva que levaba o mineral, por alto, hasta o lavadero (desaparecido) situado no outro lado do río.

La “Mina Imponderable” ten, na súa entrada unha cor laranxa que nos fala do mineral de ferro que contenía. Un pequeno regato, que sae da mina, move una rodiña dentada tamén de ferro. A min recordoume algún dos artefactos que ten a finca “Galea”, en Alfoz.

Rematando a prolongada baixada, chegamos á beira do río Esla, que seguimos durante uns quilómetros. Pasamos baixo unha ponte colgante, que algúns andaron hasta a metade para poder contemplar, ós dous lados, a baixada do río, ancho e con abondosa auga, neste momento cunha corrente bastante forte, xa preto da área recreativa que chaman “Playa de Sabero”. Aquí tivo lugar o reagrupamento de todos nós, aproveitado para hacer a foto oficial da ruta. Ás doce e media seguimos camiño para chegar, en media hora, a Sabero, final do noso andareiro.

Unha ruta, na miña opinión, preciosa. Se se me permite unha digresión personal, teño que decir que, despois de varios meses de non poder andar, debido a varios alifafes de saúde, non puiden ter mellor regreso ás rutas que esta fermosa experiencia.

En Sabero fixemos unha visita guiada ó “Museo de la Siderurgia y la Minería de Castilla y León”. O edificio no que se alberga o museo foi a antiga fábrica de fundición, economato, botica e demás dependencias. E algo realmente impresionante. Alguén falou do parecido que ten cunha catedral de ladrillo, unha imaxe realmene axeitada. A visita rematou coa visita a unha exposición temporal de meteoritos.

Cando rematamos a visita eran as dúas e media da tarde. Plantexouse un dilema: ir a Riaño e comer alí, renunciando a visitar León; ou comer en Sabero e saír directamente a León, renunciando á visita a Riaño. Esta foi a opción que gañou: a maioría quixo mellor ver a capital, a onde chegamos ás catro e media.

Alí cada un decidiu o que quería ver: catedral, San Isidoro, Barrio Húmedo… Ás seis e media, puntualísimos, subimos ó autobús e puxemos rumbo a casa. Ás oito e media, fixemos a “parada técnica” en Vega de Valcarce, onde moitos compraron as famosas cereixas do Bierzo. E xa, sen máis novidade, chegamos a Foz ás once da noite.

 

Cármen Beltrán