Crónica
Con unha mañán un tanto desapacible e, por non cambiar, con risco de
choiva emprendemos a marcha en autobús a 8:30 h. como estaba anunciado.
Pasando Viveiro, fronte ó Hotel las Sirenas collemos a desviación á
dereita en dirección ás parroquias de Riobarba e Cabanas. Carretera moi
estreita e con bastantes curvas que fai dificultosa a marcha do autobús.
Perante este traxecto poidemos ver cabalos soltos no seu meio salvaxe, sen
prestarnos a máis mínima atención. En Riobarba hai que cruzar polo
medio das casas, eu creo que entre o bus e elas no cabía un dedo. A
verdade é que ate houbo algun que outro aplauso para o chofer. Despóis
da hombrada do conductor, chegamos ó punto de saída, uns dous km máis
abaixo, sen novidade. Cando íamos a baixar do autobús xa estaba
agardándonos a choiva; eu creo que é a nosa compañeira para sempre, é
rara a marcha que non nos fai unha visita, pero en fin hai que apeitugar
con ela.
Collemos as mochilas e emprendemos a ruta seguindo a carretera ate
tomar o sendeiro que nos levará ó rio Sor. Unha vez chegado ó río,
temos que cruzar por unha ponte colgante. Hai que ter coidade xa que
se move moito; alguns pasárono algo mal debido ó seu vaivén.
Segue a rota á beira do río, podendo sentir o placer que dan os
remansos ao largo do seu percorrido. A senda faise bastante cómoda
durante este traxecto, pois ten poucas subidas, prácticamente é todo
chao, con o único inconvinte da maleza que está mollada e nos empapou os
pantalóns. Xa eran as doce da mañán.
Despóis de este tramo sigue o camiño entre abedules, amieiros, e
bastante variedade de flora, ate atoparmos unha escaleira feita de troncos
de madeira. Algúen contou cento vinte peldaños. Casi nada. O esforzo
pagou a pena, pois deixounos nun alto dende onde contemplamos o maxestuoso
que é o río Sor. Ao lonxe pódese ver unha gran fervenza que ten uns 50
m. de caída hacia o río. E incrible os constantes cambios que fai o seu
cauce: tan pronto aparece coma un gran remanse como, na seguinte volta,
podes ver a sua bravura.
Comezamos sentir fame e, por que non decilo, de sentarse tamén.
Xustificación había; dende a paradiña que fixeramos no refuxio do
pescador non houbo outra e xa eran as duas e media da tarde. A choiva
seguía a mollar os corpose as veces sentíase algo de frío. Uns e outros
íbamonos animando para facer o camiño máis levadeiro e así olvidarnos
un pouco das gañas que tiñamos de para a xantar.
Despóis de un bo treito, todo chao e sempre á beira do río, chegamos
por fin ó refuxiodas Augas Caídas, lugar máxico onde os
haxa con mesas a carón do río, unha ponte de madeira, a cabana aberta
para facer uso dela (¡qué ben nos veu a alguns para resgardarnos da
ditosa choiva!)
Preparamos mesa e mantel e todo o mundo a xantar; non houbo que
insistir para facelo. Estaban bos os chourizos que trouxo Benito, e a
tortilla de outros, os filetes empanados. E todo con un bo trago da bota de
viño. |