Crónica
De novo Os Sendeiros partimos dende Foz,
hacia unha nova aventura, esta vez a terras de León.
Facíamolo 42 sendeiros con ollos aínda sen telos moi ben abertos debido
a hora que tíñamos que levantarnos.
As seis e media partimos cada quen con o seu sono, pero
coma sempre con o mesmo espírito que Os Sendeiros temos. Neste día
fallaron xente de sempre: Aurita, Arturo e a súa muller, Pili, Fernando e
María José, etc.. Rosa....Tere....Julita...Luciano , a verdade que se
lles bota en falla, pero foron suplidos moi ben por María Rauta, Carmen
Beltrán, Cabrera
e o seu fillo Rubén, a parella Emilio e Mercedes, que fai que o grupo
non deixe de ser forte.
O día amencía con claros síntomas de choiva, todos os
partes metereolóxicos daban malos presaxios para o día de hoxe. A
estrada foi levándonos polos pobos de Vilanova,
subindo pola Cancela, Meira
ata coller a autoestrada A6 en Rábade para acercarnos a terras de León;
facemos unha paradiña en Valcarcel para tomar un café e mercar uns
bocadillos e de novo ao autobús. Xa as agullas do reloxo sinalaban
as 9,30h. , a choiva aínda no facía acto de presenza, pero as nosas
miradas dirixíanse hacia o ceo. Ao redor das 10,10h. chegamos ao pobo das
Médulas,
pobo cativo no medio desta fermosa paraxe, conta con varios restaurantes e
fondas, que facilita a visita a moita xente que polas Médulas pasa.
Dende a Aula
Arqueolóxica partimos o grupo as 10,20h. cruzando o pobo e
tomando o camiño a dereita e cunha suave subida fomos gozando das
fermosas vistas que tíñamos ó noso redor, así pasiño a pasiño
entre xaras, xestas, mirtos, etc.. chegamos ao mirador das Pedrices,
balcón máxico que case se pode coller con as mans o inmenso val que
temos ao noso carón. Seguimos o camiño ata chegar a Médula de Yebres e
aquí onde observamos os primeiros traballos dos romanos, covas no alto
das cumes, mentres uns soben a ollar o seu entorno dende o alto, outros
esperamos abaixo dándonos un pequeno respiro. Retomamos a ruta ata chegar
a o Campo
da Braña, fermoso espazo cunha área de descanso onde facemos un
reagrupamento.
Neste lugar levamos 6,5 km. e remata a subida.
Comeza a choiva a facer presenza cunha brisa fría de compañeira,
visitamos os restos dunha canle de auga feita no século I e II polos
romanos, despois da visita seguimos o camiño ata a chegar a " Galería
de Ouro Romana ", neste lugar un gran chuvasco nos recibiu, ata o
punto que houbo que buscar un teito para non mollarnos. Rreagrupamonos no
entorno da galería, sacamos os pases e todo o grupo a visitala. Déronos
unha lanterna, e un casco de seguridade e pasamos a facer a visita; a
escuridade era total, tiña unha galería central estreita, que iba
levándonos a unha balconada onde se ollaba todo o encanto e beleza deste
lugar das Médulas verdadeiramente impresionante. Na escuridade da
galería "Cuello" entonou unha canción con sabor mineiro, e
mentres, outros tiñan algo de medo pola escuridade. Saímos da mina e xa
a choiva cesara, ¡¡ menos mal!!. Sacamos a foto do grupo e seguimos a
ruta por un fermoso sendeiro costa abaixo, disfrutando da cantidade de
enormes castiñeiros que durante toda a baixada nos acompañaban, a
verdade que son maxestosos e impresionantes.
Chegamos a "fonte
da Tía Bibiana" lugar fermoso onde decidimos comer os
bocadillos, tíñamos nos reloxos as dúas menos cuarto da tarde e fame
nos estómagos. Sacamos as botas de viño, a tortilla, os chourizos, ¡vaia
pedazo de xamón que levaba Cabrera! entre grolo de viño e bocado fomos
pasando un bo momento de tertulia entre uns e outros. Na miña opinión
dicir que estes momentos compartindo mesa e mantel no medio da natureza
fai que homes e mulleres que formamos Os Sendeiros sexamos máis
solidarios e fan lazos de unión entre todos nós.
Cos estómagos cheos e sendo as dúas e media retomamos o
camiño de novo polo medio de fermosos castiñeiros, xaras, xestas e unha
innumerable flora ata chegar a A
Cuevona, todos os sendeiristas coas súas cámaras veña e veña a
facer fotos, seguimos polo sendeiro que nos levará a outra cova chamada a
Encantada
moi parecida a outra. Estas covas non son profundas, posiblemente foran
feitas polos golpes e presións das augas.
Despois do disfrute das covas, tomamos un novo sendeiro
que nos vai a levar de novo ao pobo das Médulas. Sobre as tres da tarde
chegamos e decidimos tomar uns cafés antes de subir ao bus, e despois do
refrixerio as tres e media de novo no autobús tomamos rumbo a casa. Dicir
que esta vez a nosa guía Ana, non podo vir, pero a nova guía Nelly
supo estar a altura das mellores, ¡noraboa!, outra anécdota e que
durante toda a ruta un can foi de compañeiro do grupo.
Paramos a descansar un pouco en Vilalba
e as sete da tarde chegamos a Foz
sen novidade.
Ata a próxima
José
Luis
|